Η μεγάλη μουσικοχορευτική παράσταση του Χορευτικού Yδρούσας για το κλείσιμο της χρονιάς την Παρασκευή 1η Ιουλίου στις 20:30. Θα χορέψουν 150 χορευτές σε μουσικά μοτίβα του τόπου μας...

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ    Μετά την αιφνίδια εκδημία του προσφιλούς Προέδρου του Διοικητικού  Συμβουλίου του Ιδρύματος Π. & Μ. Κυδωνιέως  Νίκου Σιγάλα (1957-2022), αποφασίστηκε το φετινό πολιτιστικό πρόγραμμα να είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Πρόκειται για ένα εικαστικό πρόγραμμα που με συνέπεια παρουσιάζεται κάθε καλοκαίρι και συνεχίζει να διανύει την πορεία του, όπως άλλωστε αυτή θα ήταν και η βαθύτερη επιθυμία, τόσο των Κληροδοτών, (χάρη στους οποίους υπάρχει αυτό το Ίδρυμα),  όσο και του ίδιου του αειμνήστου Προέδρου του Δ. Σ. που τόσα χρόνια φρόντιζε με συναίσθηση ευθύνης τις ανάγκες του.

Η πληροφορία έλεγε πως την Τρίτη 21/6 θα ξεκίναγαν προετοιμασίες για τα γυρίσματα στο λιμάνι της Ραφήνας της νέας ταινίας της Νία Βαρντάλος "Γάμος αλά ελληνικά Νο 3". Μετά την τρομερή επιτυχία της πρώτης ταινίας "Γάμος αλά ελληνικά Νο 1" (που από ένα επιτυχημένο θεατρικό στην Αμερική χάρη στην ελληνοαμερικανίδα σύζυγο του Τομ Χανκς που βοήθησε αποφασιστικά στν ηταινία έγινε μεγάλη διεθνής επιτυχία) είχαμε τη δεύτερη ταινία "Γάμος αλά ελληνικά Νο 2" (που έδωσε κι αυτή με σπαρταριστό τρόπο την πλήρη εικόνα της ζωής των Ελληνοαμερικανών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς) ήρθε η ώρα για την τρίτη ταινία της σειράς "Γάμος αλά ελληνικά Νο 3".

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: iefimerida.gr Τι σημαίνει για τον κόσμο του αύριο ένα παραδοσιακό καΐκι, σμιλεμένο κυριολεκτικά στο χέρι με μεράκι, από καραβομαραγκούς και ξυλοναυπηγούς μιας άλλης εποχής, στα καρνάγια και τους ταρσανάδες των νησιών; Δυστυχώς ένα πανέμορφο, χιλιοφωτογραφημένο σύμβολο της μεσογειακής ζωής που ανήκει στο παρελθόν. Η εικόνα μιας ζωής πολύ πιο αθώας και αγνής, η οποία καθώς προχωρά στο μέλλον και αλλάζει μέσα από την τεχνολογία με ραγδαίους ρυθμούς, ξεθωριάζει, γίνεται σαν κιτρινισμένη καρτ-ποστάλ, ξεχασμένη σε κάποιο παλιό συρτάρι. Αυτή τη σκληρή μετάβαση σε έναν κόσμο όπου ένα πανέμορφο καΐκι δεν σημαίνει τίποτα πια, περιγράφει με ποιητικό τρόπο ο βραβευμένος και μεταφρασμένος στο εξωτερικό συγγραφέας Γιάννης Ζιώτης, στη μικρή, αλλά πολύ περιεκτική και πλούσια σε νοήματα, νουβέλα του «Σπασμένα Αποτυπώματα» (εκδ. Πηγή).

Εν αρχή ην... ο χώρος. Παλαιόπολη. Πόλη παλαιά. Στην αρχαιότητα πρωτεύουσα της Άνδρου. Οικισμός με μια ιστορία 2.500 χρόνων. Η γη όπου ξεπρόβαλε ο περίφημος Ερμής της Άνδρου, αντίγραφο του Ερμή του Πραξιτέλη. Σήμερα ένα από τα πλέον εντυπωσιακά χωριά της Άνδρου. Καταπράσινο. Και συνάμα καταγάλανο μιας και ο κόλπος κάτω πάντα είναι γαλάζιος και μπλε. 

   Εξώφυλλό δεύτερης έκδοσης Δεύτερη έκδοση του βιβλίου "Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ" του συγγραφέα και επικοινωνιολόγου ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ (α΄ έκδοση, Γαβριηλίδης 2017 - β΄ έκδοση Νέα Διάσταση 2022). Δημοσιεύονται αποσπάσματα από το βιβλίο που περιελήφθησαν στο πανελλήνιο λογοτεχνικό/πολιτιστικό περιοδικό ΔΕΚΑΤΑ τεύχος 67, φθινόπωρο 2021 που περιείχε αφιέρωμα για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη. Το βιβλίο στη δεύτερη βελτιωμένη έκδοση του, με πρόλογο της Μαρίας Φαραντούρη, αποτυπώνει την ιστορική διαδρομή της νεοελληνικής μουσικής και ποίησης και εστιάζει στο έργο των Θεοδωράκη και Χατζιδάκι με το οποίο οι δύο μεγάλοι δημιουργοί άλλαξαν και διεθνοποίησαν τον ελληνικό πολιτισμό στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.     Εξώφυλλο πρώτης έκδοσης   Αποτυπώνεται η σχέση της μεγάλης ποιητικής γενιάς του ΄30 με την σπουδαία μουσικά γενιά του ΄50. Καταγράφεται το πολιτικό-κοινωνικό και καλλιτεχνικό σμίξιμο των δύο σημαντικών καλλιτεχνικών γενεών, αλλά και το άνοιγμα στην μαζική επικοινωνία μέσα από τις τεχνολογικές φόρμες του δίσκου, του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου. Και τέλος η σπάνια διεθνής κοινωνικο-πολιτισμική συγκυρία που επέτρεψε στους δύο κορυφαίους Έλληνες συνθέτες να απλώσουν την ελληνική μουσική σε όλη την Ελλάδα και μέσω διεθνών κινηματογραφικών ταινιών-σταθμών σε όλο τον κόσμο.  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ" Το βιβλίο ξεκίνησε από μια διάλεξη στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ελληνικού Πολιτισμού στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας τον Απρίλιο 2013 μετά από πρόσκληση της προέδρου του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών Ιρίνας Τρεσαρούκοβα. Η διάλεξη έγινε μονογραφία και εκδόθηκε το 2017 και επανεκδόθηκε πάλι το 2022. Στη φωτογραφία η διάλεξη στους Ρώσους. αλλά και άλλων εθνοτήτων καθηγητές που παρακολούθησαν το Συνέδριο. Ελληνικότητα και οικουμενικότητα ή όταν η γενιά του ’30 συναντήθηκε με τη γενιά του ’50 Η χώρα στο τέλος της δεκαετίας του 1940 έβγαινε από έναν καταστροφικό πόλεμο προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει την εθνική της υπόσταση. Την ίδια στιγμή, μια εμφύλια σύγκρουση ήταν σε εξέλιξη με σκοπό να ξαναορίσει τις εθνικές και κοινωνικές συντεταγμένες της χώρας. Σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, εμφανίζονται στο πολιτισμικό προσκήνιο δύο από τους ιδιοφυέστερους συνθέτες και διανοητές της γενιάς του ’50: ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης. Κοινό χαρακτηριστικό τους πως και οι δύο αναζήτησαν και βρήκαν τους μουσικούς τους προδρόμους στην Ελλάδα. Καθόλου τυχαίο πως και οι δύο εντυπωσιάστηκαν στη δεκαετία του 1940 από το ρεμπέτικο, που είχε μπολιαστεί στην ελληνική κοινωνία από τους πρόσφυγες και είχε βρει νέους ακροατές κατά την Κατοχή. Άλλο κοινό ­χαρακτηριστικό τους πως και οι δύο είχαν στενή επαφή με τη νεωτερική ποίηση. Καθόλου τυχαίο πως υπό διαφορετικές συνθήκες μεταξύ 1948 και 1960 και οι δύο μελοποιούν ποιήματα της ελληνικής νεωτερικότητας, ενώ προσπαθούν να μιλήσουν για το ρεμπέτικο, που μέχρι τότε είχε υπάρξει μόνο στους χώρους του κοινωνικού περιθωρίου. Λόγω του μεγάλου ταλέντου τους, της μουσικής παιδείας τους, αλλά και της γενικότερης επαφής τους με τα νέα ρεύματα και τη σύγχρονη τέχνη δεν είχαν πρόβλημα να αναγνωρίσουν τη σημασία του ρεμπέτικου και όλης της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Και οι δύο κατάλαβαν εξαρχής τη σπουδαιότητα τόσο του Βαμβακάρη όσο και του Τσιτσάνη. Μέσα στο ρεμπέτικο διέκριναν την πλούσια λαϊκή φλέβα και την αισθητική ιδιαιτερότητα. Και κατανόησαν και τις μεγάλες διαδρομές του, που απηχούσαν στοιχεία από το βυζαντινό μέλος ή και κάποιους απόηχους μιας αρχαίας μουσικής ρίζας. Κάπου εκεί γίνεται η πρώτη μεγάλη μουσική συνάντηση και των δύο. Και κάπου εκεί συναντούν και τη σπουδαία ποίηση της γενιάς του ’30, που έχει προηγηθεί. Με βάση αυτά, ακολουθώντας καθένας τις δικές του πρωτότυπες διαδρομές, θα δημιουργήσουν αυτό που αποκλήθηκε από τον Θεοδωράκη στη δεκαετία του 1960 «έντεχνο ελληνικό τραγούδι». Όμως για να γίνει αυτό χρειαζόταν μια περίοδος ωρίμασης ώστε να ολοκληρωθεί η συνάντησή τους με την ποίηση και να δώσει σπουδαίους καρπούς στην ελληνική μουσική. Αυτή η περίοδος ήταν η δεκαετία του 1950. Το «έντεχνο» που άλλαξε την κουλτούρα της Ελλάδας εμφανίστηκε στο προσκήνιο τη δεκαετία του 1960. Υπήρξε προϊόν της προηγούμενης συνάντησης των ελληνικών παραδοσιακών μουσικών δρόμων (ρεμπέτικο και δημοτικό τραγούδι) με τις δυτικές μουσικές φόρμες (ενορχήστρωση κ.λπ.) και τη νεωτερική ποίηση. Με άλλα λόγια, το έντεχνο ήταν ένα πρωτότυπο και ιδιοφυές πολιτισμικό μείγμα ελληνικής ιδιαιτερότητας και ευρωπαϊκής αναζήτησης. Στο «έντεχνο» μπορούμε να πούμε πως συναντήθηκαν η ελληνικότητα με την οικουμενικότητα, το εθνικό με το ευρωπαϊκό, η λαϊκότητα με τον μοντερνισμό, το επίκαιρο με το διαχρονικό. Το σημείο συνάντησης της μουσικής γενιάς του ’50 με την ποιητική γενιά του ’30 Αρχικό σημείο συνάντησης και για τις δύο αυτές γενιές, που γνώρισαν τον πόλεμο και την εθνική καταστροφή, ήταν η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ελληνικής κοινωνίας στον κόσμο. Αναλυτικά, η γενιά του ’30 καθορίστηκε πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά από τον εθνικό διχασμό του 1916 και την εθνική καταστροφή του 1922. Και βιώνει έντονα την ανάγκη της εθνικής ανασύνταξης και του πολιτισμικού επανακαθορισμού, που ακολούθησε. Επίσης, καθορίστηκε και από τη δική της προσπάθεια να εντάξει τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της μέσα στις νέες αναζητήσεις της Ευρώπης του Μεσοπολέμου. Οι ποιητές και οι διανοούμενοι στη δεκαετία του 1930 είδαν το τέλος ενός εθνικού οράματος, το οποίο διαπέρασε το ελληνικό έθνος επί μία εκατονταετία. Βιώσαν την τεράστια ανακατάταξη που έφερε η Ρωσική Επανάσταση όσο και τις μεγάλες πνευματικές και καλλιτεχνικές αλλαγές που έφεραν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου ο μοντερνισμός και ο υπερρεαλισμός. Εκείνη την κομβική εποχή, η ελληνική ποίηση είχε την τύχη να εκπροσωπηθεί με κάποιους από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές. Ποιητές που είχαν και εθνικές και κοσμοπολίτικες αναφορές. Ήταν μια εποχή έκφρασης ενός νέου «εθνισμού», που συνδυαζόταν και με το όραμα μιας ­εθνικής «οικονομικής ανάπτυξης». Μια ανάπτυξης που άφησε το ίχνος της στις τέχνες και στα γράμματα, όπως σημειώνουν σημαντικοί μελετητές.9 Με τον τρόπο τους οι μεγάλοι ποιητές της γενιάς του ’30 προσπάθησαν να εκφράσουν την ελληνικότητα είτε μέσα από την αδιάσπαστη συνέχεια της μακράς ελληνικής ποιητικής παράδοσης (Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Ρίτσος) είτε εντάσσοντας τα θραύσματα ενός σπουδαίου παρελθόντος σε ένα αποσπασματικό και κατακερματισμένο παρόν (Ε­μπειρίκος, Εγγονόπουλος). Από την άλλη μεριά, η μουσική γενιά του ’50 έχει αρκετά κοινά βιώματα με τους προηγούμενους. Βγαίνει κι αυτή από έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, που φέρνει την ελληνική υπόσταση στα όριά της, και ζει τον κλυδωνισμό ενός εμφυλίου πολέμου, που επιδιώκει βίαια τον κοινωνικό επανακαθορισμό. Και βρίσκεται και αυτή μπροστά σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό πνευματικό ορίζοντα που αλλάζει δραματικά μέσα στη δεκαετία του 1950. Και στις δύο γενιές λοιπόν υπάρχουν αρκετά κοινά βιώματα, όπως είναι ο πόλεμος (Πρώτος Παγκόσμιος, Δεύτερος Παγκόσμιος) η εθνική καταστροφή (Μικρασιατική Καταστροφή, γερμανική Κατοχή/Εμφύλιος) και οι νέοι διεθνείς πνευματικοί ορίζοντες (μετά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο). Η παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του βιβλίου στην εφημερίδα "Καθημερινή" Και οι δύο γενιές γνώρισαν την εθνική ανάταση και βιώσαν την εθνική ήττα. Και οι δύο έζησαν διχασμούς, εμφύλιους, καταστροφή. Και οι δύο προσπάθησαν να αντλήσουν διδάγματα από την ιστορία και να τα εκφράσουν με σύγχρονο τρόπο, θέλοντας να κλείσουν παλιούς λογαριασμούς και να ξαναβρούν τα νέα μονοπάτια της Ιστορίας. Συνεπώς, η ελληνική κοινωνία της μεταπολεμικής εποχής επέστρεψε αργά αργά σε μια ελεγχόμενη κανονικότητα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ύστερα από μια δεκαετία πολέμων. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν ουσιαστικά και οι καλλιτέχνες της να ορίσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Να ξαναμιλήσουν για την κοινωνία και την κουλτούρα της. Να προσεγγίσουν κάποιες από τις εθνικές αναφορές τους και από τις πνευματικές συνέχειες της χώρας μας σε μια γοργά ανασυγκροτούμενη Ευρώπη μετά τη λαίλαπα του πολέμου. Στο σημείο αυτό, Χατζιδάκις και Θεοδωράκης ενέσκηψαν, καθένας με τον δικό του τρόπο, να βρουν το νήμα για να συνεχίσουν με τη μουσική μια «εθνική αφήγηση». Η μεγάλη εθνική και διεθνής καριέρα των δύο κορυφαίων συνθετών στην δεκαετία του 1960. Δεξιά ο θρυλικός Ζορμπάς του Θεοδωράκη που άλλαξε για πάντα την εικόνα και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Αριστερά η σπουδαία συνεργασία του Χατζιδάκι με τον Ηλία Καζάν στο ΑΜΕΡΙΚ-ΑΜΕΡΙΚΑ. Ο Χατζιδάκις αναζήτησε τον δρόμο του μέσα από μια στοχαστική μοναχικότητα και έναν ερωτικό λυρισμό. Στηρίχτηκε στον Νίκο Γκάτσο, ποιητή της υπερρεαλιστικής Αμοργού, και μελοποίησε τις μεταφράσεις ποιημάτων τού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Μετά μελοποίησε στίχους του ίδιου του Γκάτσου και αργότερα του Οδυσσέα Ελύτη. Ο Θεοδωράκης αναζήτησε τον δρόμο του με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ακολούθησε τις εμπνεύσεις της μεγάλης ποίησης της γενιάς του ’30, αλλά στο πλαίσιο ενός επικού και διεθνιστικού οράματος της εποχής. Κάτι που προέκυπτε από τη στράτευσή του στον χώρο της Αριστεράς. Ξεκίνησε μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο. Στη συνέχεια προχώρησε στον Γιώργο Σεφέρη. Όμως το μεγάλο μουσικό άλμα το έκανε μελοποιώντας αρχικά τον Οδυσσέα Ελύτη και αργότερα τον Ιάκωβο Καμπανέλη. Κοινωνικά ο Μ. Χατζιδάκις ξεκίνησε την ιδιότυπη προσωπική πορεία του προσεγγίζοντας το καλλιεργημένο αστικό κοινό κυρίως μέσα από τη δισκογραφία του, αλλά και το λαϊκό κοινό μέσα από τα τραγούδια για τον κινηματόγραφο, τα οποία τα αποδέχτηκε ως βιοπορισμό. Αντιθέτως ο Μ. Θεοδωράκης ταύτισε εξαρχής την πορεία του με τα μεγάλα λαϊκά ακροατήρια. Στράφηκε, εξαρχής με όλους τους τρόπους, στη δισκογραφική παραγωγή του, στις συναυλίες, στην κινηματογραφική μουσική, αναζητώντας τα μεγάλα λαϊκά ακροατήρια. Παρά τις διαφορές τους, υπήρχε πάντα ως κοινός παρονομαστής και των δύο η αποτύπωση στη μουσική και στο τραγούδι της ιδιαιτερότητας της ελληνικότητας –όπως την όριζε ο καθένας– μέσα στον αναδυόμενο κόσμο της δεκαετίας του 1960. Πώς όμως έγινε αυτό; Στο παραπάνω ερώτημα, «πώς συνέβη αυτή η συνάντηση ποίησης και μουσικής και πώς προέκυψε αυτό το μοναδικό μαζικό καλλιτεχνικό ρεύμα»,11 το οποίο ο Θεοδωράκης ονόμασε «έντεχνο ελληνικό τραγούδι», η απάντηση είναι σύνθετη και έχει να κάνει: Οι δύο εκδοχές ενορχήστρωσης του Επιταφίου. Αριστερά του Χατζιδάκι, δεξιά του Θεοδωράκη. -  Με την κατά καιρούς ειδική σχέση που είχε το ελληνικό τραγούδι με την ποίηση και που προετοίμασε, κατά κάποιον τρόπο, το κοινό γι’ αυτήν τη συνάντηση. Αλλά και με την παρουσία μιας σπουδαίας ελληνικής ποίησης μέσα από το έργο του Διονυσίου Σολωμού, το οποίο έγινε πασίγνωστο μέσα από τον Εθνικό Ύμνο. - Με τον ειδικό ρόλο και το βάρος της γενιάς του ’30 στο εθνικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό στερέωμα. Και με την αναγνώριση των σπουδαίων λογοτεχνών της γενιάς του ’30 και στο εξωτερικό. - Με την έκρηξη του τραγουδιού στον μεταπολεμικό κόσμο μέσα από τη ραγδαία επέκταση των ΜΜΕ (ραδιόφωνο, δίσκοι, κινηματογράφος). Μια έκρηξη που στην Ελλάδα είχε αναφορά στους νέους, αλλά και στα νέα μεσαία και μικροαστικά στρώματα των πόλεων στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. - Με την εμφάνιση σε αυτήν την κρίσιμη πολιτικά και πολιτισμικά περίοδο στην Ελλάδα των δύο κορυφαίων Ελλήνων μουσικοσυνθετών, του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, που συνδύασαν όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις προχωρώντας σε μια μεγάλη πολιτισμική τομή. Ιδιαιτέρως ο Θεοδωράκης ήταν αυτός που συνδύασε, με πρωτόγνωρη τόλμη και μοναδικό τρόπο, τη νεωτερική ελληνική ποίηση με τις δυτικές μουσικές φόρμες και τη μακρά ελληνική μουσική παράδοση με τη δυτική ορχήστρα, διαμορφώνοντας τραγούδια τα οποία κατάφερε και μπόλιασε στα μεγάλα ακροατήρια. Η μεταπολεμική εποχή: η ποίηση, το τραγούδι, η νεολαία Η ποίηση ήταν αυτή που καθόρισε την πορεία των δύο μεγάλων Ελλήνων μουσικών δημιουργών. Κυρίως όμως του Μίκη Θεοδωράκη. Όπως γράφει ο ίδιος, όλα ξεκίνησαν από τον «λόγο»: «Εν αρχή ην ο Λόγος. Αυτή η αλήθεια ισχύει αλάθητα για όλο μου το έργο. Ώστε δεν έχει παρά να βάλει κανείς σε πρώτο πλάνο το ποιητικό κείμενο για να εξηγήσει, κάθε φορά, τη μουσική μου». Πάνω στα βήματα της ποίησης βάδισε ο Θεοδωράκης αναζητώντας την ελληνικότητα και την οικουμενικότητα, την εθνική αυτογνωσία και τον διεθνισμό, την ελληνική καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Έτσι διαμορφώθηκαν οι μουσικές συνθέσεις και τα τραγούδια του. Και έτσι ξεπήδησε αυτό που ίδιος ονόμασε «έντεχνο ελληνικό τραγούδι» και που έμελλε να κυριαρχήσει σχεδόν για μία εικοσιπενταετία στον χώρο της ελληνικής μουσικής. Όμως στην πορεία του έντεχνου τραγουδιού καθοριστικός ήταν ο ρόλος των νεανικών πολιτικών και πολιτιστικών κινημάτων της εποχής. Η δεκαετία του 1960 υπήρξε μια εποχή ανανέωσης και νεανικής αναταραχής στον δυτικό ­κόσμο. Η νέα γενιά αναζητούσε τότε τον δικό της βηματισμό, μακριά από την τραγική δεκαετία του 1940 και των μεταπολεμικών δυσκολιών της δεκαετίας του 1950. Στην Ελλάδα, οι νέοι εκείνη την εποχή ένιωθαν να ασφυκτιούν μέσα στα στενά όρια ενός μεταπολεμικού κοινωνικού ιστού που έστηνε γύρω τους με ασφυκτικούς περιορισμούς το μετεμφυλιακό κράτος. Η εμφάνιση του Μίκη Θεοδωράκη με τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου εκείνη τη στιγμή ήταν καθοριστική για το λαϊκό τραγούδι, όπως καθοριστική για τη διεύρυνση του ακροατηρίου της ποίησης ήταν η παρουσίαση σε λαϊκή μουσική φόρμα, στη συνέχεια, της ποίησης του Γιώργου Σεφέρη. Η ελληνική μουσική και ποίηση στον κόσμο Και βεβαίως καταλυτική στιγμή ήταν –για την ποίηση και τη μουσική– η μελοποίηση του Αξίον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Με αυτά τα μουσικά και ποιητικά εφόδια ο Θεοδωράκης ενέπνευσε το ελληνικό νεολαιίστικο κίνημα. Από αυτήν την άποψη, ο Θεοδωράκης υπήρξε μια καταλυτική πολιτισμική και πολιτική παρουσία εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Ήταν ο μουσικός που έσπασε τα μέχρι τότε παραδεδεγμένα και άνοιξε τον δρόμο προς τους νέους. Έβγαλε το τραγούδι από τις κλειστές αίθουσες συναυλιών και το άπλωσε παντού όπου ζούσαν και κινούνταν οι νέοι. Στις πλατείες, στα καφενεία, στα γήπεδα. Με τις πρακτικές αυτές, ο Θεοδωράκης αποτέλεσε την ελληνική απάντηση στο νεολαιίστικο τραγούδι που ανέτειλε εκείνη την εποχή διεθνώς μέσα από μεγάλες συναυλίες σε μη συμβατικούς χώρους (συναυλίες σε πάρκα, σε ανοιχτούς χώρους, σε παμπ, σε κλειστά γήπεδα κ.λπ.). Ό,τι συνέβη στα άλλα μέρη του κόσμου με τα ροκ συγκροτήματα και τους μεγάλους Αμερικανούς τραγουδοποιούς συνέβη και στην Ελλάδα με τον Θεοδωράκη. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, πως ήταν οι Έλληνες φοιτητές και νέοι που αγκάλιασαν από την αρχή το έντεχνο τραγούδι. Αυτοί αποτέλεσαν το πρώτο μαζικό ακροατήριό του. ­Αυτοί βρήκαν σε αυτό έναν νέο τρόπο έκφρασης, που συνδύαζε την πρωτοπορία με την παράδοση. Τους νέους στη συνέχεια ακολούθησαν τα μεσαία και τα μικροαστικά κοινωνικά στρώματα των δύο μεγάλων ελληνικών πόλεων, προτού πάρουν σειρά τα αστικά κέντρα της ελληνικής επαρχίας. Την ίδια εποχή, ο Χατζιδάκις, ακολουθώντας έναν δικό του προσωπικό δρόμο, άνοιγε μια δίοδο για τα μεγάλα ακροατήρια στην Ελλάδα και στον κόσμο μέσα από αυτό που ο ίδιος εκτιμούσε λιγότερο: τα κινηματογραφικά τραγούδια του. Με αυτά αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα και διεθνώς. Και με αυτά θα πάρει το πρώτο και μόνο ελληνικό Όσκαρ μουσικής (Τα παιδιά του Πειραιά, 1960) και θα του ανοίξει ο δρόμος για την Αμερική. Βραβείο Όσκαρ και διάκριση στις Κάνες για τον Χατζιδάκι. Το έντεχνο τραγούδι κατάφερε κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στον χώρο της μαζικής επικοινωνίας. Μέσα από τους στίχους και τη μουσική του κατάφερε και δημιούργησε «εικόνες» μιας Ελλάδας. Δημιούργησε σύμβολα, παραστάσεις, βιώματα. Έκανε αποδεκτή την ιδιαιτερότητα της χώρας. Άλλαξε πολλά από τα προηγούμενα πολιτισμικά πρότυπα και δημιούργησε νέα. Άλλαξε τα στερεότυπα για τους Έλληνες. Με αυτόν τον μοναδικό τρόπο το έντεχνο και μαζί του όλη η μεγάλη παρακαταθήκη της νεωτερικής ποίησης κατάφεραν και διέδωσαν τη νεωτερικότητα στους Έλληνες και την ελληνικότητα στον κόσμο. Μέσα από το έντεχνο τραγούδι και την ποιητική του η Ελλάδα βρέθηκε να συγχρονίζει τον βηματισμό της με τους νέους του κόσμου, αλλά και με τις μεγάλες μουσικά δυνάμεις (Αγγλία, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική) που ανέτειλαν στη μεταπολεμική αφετηρία της νέας εποχής. Μέσα από το έντεχνο ελληνικό τραγούδι πέρασαν οι λαϊκές μουσικές αναφορές, που εξαπλώθηκαν στα οπτικοακουστικά ΜΜΕ της εποχής. Έτσι η Ελλάδα απέκτησε το δικό της σύγχρονο μαζικό τραγούδι. Και χάρη στις συνθέσεις των δύο κορυφαίων συνθετών της κέρδισε στην κρίσιμη μουσικά δεκαετία του 1960 μια δική της θέση διεθνώς.   Η παρουσίαση του βιβλίου στην "Εφημερίδα των Συντακτών". Είναι εντυπωσιακό πως, κατά τη δεκαετία του 1960, όταν δημιουργούνταν οι νέες διεθνείς τραγουδιστικές αναφορές, τα νέα μουσικά ρεύματα, αλλά και τα νέα πολιτισμικά στερεότυπα, η περιθωριοποιημένη οικονομικά και κοινωνικά Ελλάδα κατάφερνε ένα μεγάλο και μοναδικό βήμα στον χώρο του τραγουδιού. Ένα βήμα μέσα από το οποίο άλλαξε τα πολιτισμικά και μουσικά δεδομένα της, αλλά και τα επικοινωνιακά στερεότυπα και την επικοινωνιακή «εικόνα» με την οποία ήταν μέχρι τότε γνωστή. Μέσα από αυτήν την περίπλοκη και σύνθετη διαδικασία εκφράστηκε και ο ψυχισμός ενός μικρού ιστορικού έθνους που βίωνε, τόσο σε πραγματικό όσο και φαντασιακό επίπεδο, τη διαχρονική ύπαρξή του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο σπουδαίος ποιητικός λόγος της γενιάς του ’30 αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε στο τραγούδι ως «πτητική ύλη» για να εξαπλωθεί και να κατακτήσει την Ελλάδα. Ποίηση και μουσική έσμιξαν πρωτότυπα και αυθεντικά επί ένα τέταρτο του αιώνα, αποτυπώνοντας σε μαζικό επίπεδο μια άλλη Ελλάδα, εθνική, διαχρονική, οικουμενική. Μέσα από αυτήν τη μοναδική διαδρομή πρόβαλε μια νέα εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο, αλλά και απόκτησαν μια άλλη εικόνα οι Έλληνες για τον εαυτό τους. Μέσα από τους ποιητές και τους συνθέτες της η χώρα έμαθε να «βλέπει» διαφορετικά τον εαυτό της. Και αυτήν την «εικόνα» άπλωσε στη συνέχεια στον κόσμο. Το έντεχνο ­συνέβαλε όσο τίποτε άλλο για να δημιουργηθεί αυτή η επικοινωνιακή διάσταση με αναφορά έργα μεγάλων Ελλήνων δημιουργών. Από τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη μέχρι τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Από τον Καζαντζάκη και τον Κακογιάννη μέχρι τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Από τον Σικελιανό και τον Γκάτσο μέχρι τον Λειβαδίτη, τον Χριστοδούλου, τον Ελευθερίου και τον Αναγνωστάκη.  

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Για 8η χρονιά πραγματοποιείται το Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου στο Ανοιχτό Θέατρο της Χώρας, από 31 Ιουλίου έως 24 Αυγούστου 2022, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Παντελή Βούλγαρη. Μετά τα δύο δύσκολα χρόνια λόγω της πανδημίας και τους περιορισμούς που αυτή επέβαλε, το Φεστιβάλ Άνδρου επανέρχεται δυναμικά, με μεγαλύτερο αριθμό παραγωγών, φιλοξενώντας ξεχωριστές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και εκδηλώσεις τοπικών φορέων.

  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΚΘΕΣΗ - ΑΝΔΡΟΣ, 3 Ιουλίου-2 Οκτωβρίου 2022 Το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή θα παρουσιάσει φέτος το καλοκαίρι, στο Μουσείο της Άνδρου, αναδρομική έκθεση αφιερωμένη στην Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, με τίτλο Πλάθοντας το άυλο. Σε μια περιήγηση που καλύπτει σχεδόν πέντε δεκαετίες δημιουργίας, χωρίς να ακολουθεί χρονολογική σειρά, ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τις πολλαπλές πτυχές της πορείας της Αθανασιάδη, από τα πρώιμα παιδικά έργα της έως σήμερα. Η έκθεση θα μας ταξιδέψει πρώτα στο εργαστήριο της καλλιτέχνιδας, στο οποίο δημιουργεί εδώ και τριάντα χρόνια. Σε αυτόν τον χώρο, που ανοίγει σε έναν καταπράσινο κήπο όπου δεσπόζουν οι δημιουργίες της, η Αθανασιάδη πλάθει, σχεδιάζει, ζωγραφίζει, φωτογραφίζει, φυλώντας προσεκτικά, εδώ κι εκεί, διάσπαρτα θραύσματα από ξύλο, μέταλλο και χαρτί, που περιμένουν υπομονετικά τη μετουσίωσή τους σε έργα τέχνης. Από το εργαστήριο μεταφερόμαστε στις ακροθαλασσιές, όπου η Αθανασιάδη βρίσκει τα περισσότερα υλικά για τις δημιουργίες της. Συνδυάζοντας έργα διαφόρων τεχνικών και εποχών, δημιουργεί μια εγκατάσταση γεμάτη ποίηση και μελαγχολία, που θυμίζει τους στίχους από τη «Θάλασσα του πρωιού» του Κωνσταντίνου Καβάφη. Ανακαλύπτουμε στη συνέχεια μια άγνωστη πτυχή της δημιουργικής της πορείας: τον πρωταρχικό ρόλο της αφαίρεσης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 1990. Τα περισσότερα έργα της ενότητας, που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, αναδεικνύουν τις επιρροές που δέχτηκε η Αθανασιάδη από γλύπτες όπως οι Henry Moore και Alberto Giacometti, χωρίς όμως ποτέ να χάνει το δικό της, εντελώς προσωπικό, οξυδερκές βλέμμα. Ύστερα από ένα άλμα είκοσι πέντε ετών, μεταφερόμαστε σε μια ενότητα αφιερωμένη αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο Καβάφη, στην οποία η Αθανασιάδη μας αποκαλύπτει έναν κόσμο απρόσμενο, γεμάτο χρώμα και αισθησιασμό. Εδώ, η καλλιτέχνιδα τιμά την κοινή της αγάπη με τον Καβάφη για το αρμονικό πάντρεμα του αρχαίου με το σύγχρονο· την ανάκληση, γεμάτη λεπτότητα και χάρη, των αισθημάτων του και των ορμών του· τη διεκδίκηση μιας αισθησιακής, ακόμη και ερωτικής προσέγγισης των σωμάτων· τη σπουδαιότητα του παρελθόντος, την εξερεύνησή του, την αφομοίωσή του, την αποδοχή του. Η ποίηση του Καβάφη υπό το πρίσμα της Αθανασιάδη μας επιτρέπει μια φυσική μετάβαση προς τον κόσμο των αλόγων, βασικό θέμα στις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις. Είτε από μέταλλο είτε από χαρτί, τα άλογα εκφράζουν αυτό που η ίδια περιγράφει ως «δύο κομμάτια του εαυτού [της]. Το κομμάτι που βάζει το κεφάλι κάτω και προχωρά και κάνει αυτά που πρέπει, και το κομμάτι που είναι ατίθασο και δεν δέχεται». Η έκθεση ολοκληρώνεται με την ενότητα που αποτελεί τον κεντρικό άξονα της τέχνης της Αθανασιάδη: το ανθρώπινο σώμα. Γυναικείες και ανδρικές φιγούρες, από ξύλο, μέταλλο και χαρτί, εμπνευσμένες από τη μυθολογία, την ίδια, τον πατέρα της ή τον σύζυγό της, συνυπάρχουν σε αυτόν τον χώρο, εκφράζοντας όλες τις πλευρές, ακόμα και τις πιο σκοτεινές, του έργου της. Εδώ, το βίωμά της διαπερνά την ύλη και μας αγγίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, που χαρακτηρίζεται όμως πάντα από ευαισθησία και λεπτότητα. Η έκθεση Αλεξάνδρα Αθανασιάδη - Πλάθοντας το άυλο αποτελεί μια ενιαία εικαστική εγκατάσταση, με τις ενότητες να διαχέονται η μία μέσα στην άλλη. Για τη δόμηση αυτής της αφήγησης, καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της ίδιας της καλλιτέχνιδας, με τη βοήθεια των έμπιστων συνεργατών του Ιδρύματος Παρασκευής Γερολυμάτου και Ανδρέα Γεωργιάδη. Η έκθεση θα συνοδεύεται από δίγλωσσο κατάλογο (ελληνικά και αγγλικά), που ετοίμασε η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau και εκδίδεται από το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, σε επιμέλεια της Μικρής Άρκτου.  Αλεξάνδρα Αθανασιάδη Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στο Franklin College του Λουγκάνο και στη συνέχεια αποφοίτησε με διάκριση από το Ruskin School of Drawing and Fine Art του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Κατέχει επίσης Master of Fine Arts στη γλυπτική από το Columbia University της Νέας Υόρκης. Αρχικά ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, πριν στραφεί στη γλυπτική. Έχει παρουσιάσει έργα της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στους Δελφούς, στην Αρχαία Μεσσήνη, στον Πόρο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο, στην Πάτμο, στα Ιωάννινα, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στο Κονέκτικατ, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο και στο Μόντε Κάρλο, όπου το 1995 έλαβε το Princess Grace Foundation Award. Έργα της βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές ανά τον κόσμο. Διάρκεια έκθεσης: 3 Ιουλίου-2 Οκτωβρίου 2022 Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά 11.00-15.00 και 18.00-21.00, Δευτέρα 11.00-15.00 Δευτέρα απόγευμα και Τρίτη: κλειστά Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Χώρα, Άνδρος 84500 Τ: 22820 22444 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. document.getElementById('cloak843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf').innerHTML = ''; var prefix = 'ma' + 'il' + 'to'; var path = 'hr' + 'ef' + '='; var addy843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf = 'andros' + '@'; addy843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf = addy843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf + 'goulandris' + '.' + 'gr'; var addy_text843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf = 'andros' + '@' + 'goulandris' + '.' + 'gr';document.getElementById('cloak843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf').innerHTML += ''+addy_text843dbacb6ff151261a464dfeeea82bcf+'';

  Το θεατράκι της Παλαιόπολης - Φωτογραφία Σύλλογος Παλαιόπολης Η Παλαιόπολη ανοίγει τα θεατρικά δρώμενα του καλοκαιριού. Στον περίβολο του αρχαιολογικού μουσείου της αρχαίας πρωτεύουσας της Άνδρου την Κυριακή 12 Ιουνίου στις 6:30 το απόγευμα ο δυναμικός σύλλογος της Παλαιόπολης με την δραστήριο πρόεδρο του Χρυσούλα Σιγάλα και τον αεικίνητο γενικό γραμματέα του Παναγιώτη Κουλούρη κάνουν την αρχή του πολιτιστικού καλοκαιριού της εφετινής Άνδρου με την θεατρική παράσταση ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ. Μια θεατρική παράσταση για παιδιά, ένα ταξλιδι στην φαντασία, στην πίστη, στην αναζήτηση.