Το εξωκλήσι του Αγίου Σώστη στον Κάβο Ντόρο είναι αφιερωμένο στους ναυτικούς. Δύσκολο στενό ο Κάβο Ντόρος. Με πολλά χαμένα πλοία και ναυτικούς. Το ξωκλήσι κι ο σταυρός στην άκρη της Άνδρου αποτελούν ελπίδα και αναφορά στα εκατοντάδες πλοία που ανεβοκατεβαίνουν καθημερινά ένα από τα πιο δύσκολα ναυτικά περάσματα της Μεσογείου. Κι εφέτος όπως και πέρσι το SuperFerry παρέκλινε της πορείας του για να τιμήσει τον άγιο των ναυτικών στον Κάβο Ντόρο… (φωτ. Δημ. Τριδύμας)

Η πρώτη έκπληξη. Για να παρκάρεις στην παραλία του Όρμου στις 21:30 έπρεπε να φτάσεις κοντά στο ρεματάκι που βγαίνει στη θάλασσα. Δεκάδες τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην παραλία. Η δεύτερη έκπληξη. Τα παραλιακά τραπεζάκια - που συνήθως είναι άδεια - ήταν όλα γεμάτα. Στη Λιθοδομή όλα κατειλημένα. Έτυχε σκέφτηκες και προχώρησες... (φωτ. Εν Άνδρω).

  Μαθητές του Ναυτικού Λυκείου (ΕΠΑΛ Άνδρου) σε παρέλαση σε προηγούμενη χρονιά (φωτ. αρχείου Εν Άνδρω). Λίαν ενδιαφέροντα τα νέα για τους νέους της Άνδρου. Αυτό μαθαίνουμε από δελτίο τύπου του Επαρχείου Άνδρου με θέμα τις επιτυχίες, που είχε εφέτος το συχνά «παραμελημένο» ΕΠΑΛ του νησιού μας, για το οποίο υπήρξε προ καιρού παρέμβαση με θέμα την ενίσχυση του με καθηγητές από τον έπαρχο. Επίσης υπάρχει παρέμβαση του ιδίου να ανοίξει Σχολή Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού στο ΕΠΑΛ Άνδρου ώστε να αξιοποιηθούν δύο από τα καλύτερα εργαστήρια Θερμοδυναμικής & Μηχανολογίας του Νοτίου Αιγαίου που είναι στο Μουστάκειο. Αναλυτικά για τις επιτυχίες των παιδιών στις πανελλήνιες:

   Πέρα από τον Αμόλοχο και πιο βόρεια από το Βιτάλι σε ένα βόρειο σημείο της Άνδρου, πάνω σε ένα ακρωτήρι που κοιτά την Χίο, υπάρχει το εξωκλήσι του Αγίου Συμεών του Στυλίτη. Μέσα; σε αυτό υπάρχει και ναΐσκος του Αγίου Νικολάου. Αυτό το μακρινό ξωκλήσι φέρει το όνομα και της περιοχής: Λειβάδιζα. Το όνομα προέρχεται από τα Λειβάδια (μάλλον κατ ευφημισμό πλέον γιατί λειβάδια δεν υπάρχουν) και από την κατάληξη - ίζα που είναι αρβανίτικη και υπάρχει σε πλείστα τοπωνύμια όπως π.χ. το Σάριζα (φωτ. Εν Άνδρω).

Του Διαμαντή Μπασαντή Τα παιδιά των ναυτικών από όλη την Ελλάδα είχαν κάποτε ως καλοκαιρινή αναφορά τις παιδικές κατασκηνώσεις του Οίκου Ναύτου στον Άγιο Ανδρέα της Αττικής.  Το συγκρότημα άρχιζε σχεδόν από την Μαραθώνος και έφτανε μέχρι την θάλασσα. Στη φωτογραφία ότι απέμεινε από την είσοδο της κατασκήνωσης μετά την φωτιά (φωτ. Εν Άνδρω). Είχε περάσει πάνω από μήνας από την καταστροφή στο Μάτι. Ένα απόβραδο πήρα το καράβι και πέρασα στη Ραφήνα. Το επόμενο πρωινό μπήκα στο αυτοκίνητο - με την φωτογραφική μηχανή - και πήγα στο Μάτι. Δύο χιλιόμετρα δρόμος.  Μια νεκρόπολη! Μόνο συνεργεία. Πουθενά κάτοικοι. Μπουλντόζες και εργολάβοι επισκευών. Και συνεργεία υλοτόμων. Όσα σπίτια άντεξαν επισκευάζονται. Όλα τα άλλα, θλιβερά απομεινάρια, περιμένουν τις μπουλντόζες. Ένας υπέροχος χώρος εκατοντάδων στρεμάτων με υπέροχα σύγχρονα για την εποχή τους κτίρια, Στη φωτογραφία οι "κοινότητες" - όπως τις λέγαμε τότε που μέναμε εκεί - καψαλιασμένες ή και καμένες όσες είχαν μέσα κρεβάτια κλπ (φωτ. Εν Άνδρω). Προσπέρασα τη νεκρόπολη! Με σφιγμένη καρδιά και άδηλη αγωνία κατευθύνθηκα προς τις παιδικές κατασκηνώσεις του Οίκου Ναύτου, στον Άγιο Άνδρεα. Στις γωνιές τους είχα «ακουμπήσει» μερικές από τις πιο ωραίες αναμνήσεις της παιδικής μου ζωής. Αυτές, μαζί με τις φευγαλέες ασπρόμαυρες παιδικές μνήμες της Άνδρου, με συντρόφεψαν τα χρόνια των μακρινών ταξιδιών κάτω από άλλους ουρανούς. Κι ήταν αυτές που με έσπρωξαν να μείνω στην Ραφήνα. Κι ήταν οι άλλες, που με έκαναν να γυρίσω στην Άνδρο. Ένα μοναδικό πευκοδάσος που άρχιζε λίγο πιο κάτω από την Μαραθώνος περιέβαλε τα κτίρια σε κάποια απόσταση και έφτανε στην θάλασσα. Ήταν ο παράδεισος των παιδικών μας χρόνων. Στη φωτογραφία το καμένο πευκοδάσος της εισόδου και τα κτίρια να στεκουν έρημα στο πουθενά (φωτ. Εν Άνδρω). «Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια»… Ήταν ένα σύνθημα των «αναρχικών» σε έναν τοίχο στου Στρέφη. Είχα παρκάρει κάποτε μπροστά ένα πρωινό. Ήταν μια άλλη εποχή. Τότε μπορούσες ακόμα να πάρκαρες στην περιοχή. Αυτή την πατρίδα αναζήτησα σε μια πιο ώριμη ηλικία όταν επέστρεψα. Μαζί με ανθρώπους, περιουσίες και όνειρα μιας ζωής χάθηκαν και οι γωνιές της κατασκήνωσης που "στέγασαν" φιλόξενα επί δεκαετίες τις μνήμες μας. Άλλη μια φωτογραφία των κτιρίων του Οίκου Ναύτου. Το ολοσχερώς καμένο κτίριο μπροστά είναι σπίτι της περιοχής προς κατεδάφιση (φωτ. Εν Άνδρω). Όμως η παιδική Αθήνα δεν υπήρχε. Την είχε σαρώσει η τουριστική ανάπτυξη. Την είχε ισοπεδώσει η ανοικοδόμηση. Υπήρχε όμως σε μια γωνιά της Αττικής γης η κατασκήνωση του Οίκου Ναύτου. Την βρήκα ξαφνικά μια μέρα πριν 12 χρόνια. Χτύπησα. Μου άνοιξε μια φύλακας. Μπήκα και φωτογράφιζα συγκινημένος τα κτίρια: τις «κοινότητες» της παιδικής ηλικίας. Το μαγειρείο/εστιατόριο. Την εκκλησούλα. Το γηπεδάκι. Το δάσος με τον δρόμο που οδηγούσε στη θάλασσα. Κάηκε το μεγάλο ανέγγιχτο επί έναν αιώνα πευκοδάσος που διασχίζαμε το πρωί να πάμε στην θάλασσα και τα καλοκαιρινά μεσημέρια φτιάχναμε ξύλινα καραβάκια από τις φλούδες των πεύκων ταξιδεύοντας με αυτά τα όνειρα μας στον κόσμο... Ήταν ένα υπέροχο πευκοδάσος περίπου 800-1000 μέτρα. Άρχιζε από τις "κοινότητες" κι έφτανε μέχρι την θάλασσα. Το μισό ήδη το έχουν "καθαρίσει" οι υλοτόμοι. Το άλλο περιμένει την υλοτόμηση του... (φωτ. Εν Άνδρω). Πήγαινα σε αυτή την κατασκήνωση από 6 μέχρι 12 ετών. Είκοσι μέρες κάθε καλοκαίρι. Την έκτη χρονιά ζήτησα από τον αρχηγό κι έμεινα 40 μέρες. Εκεί δεκάχρονος και δωδεκάχρονος έμαθα τις πολιτιστικές βραδιές. Θυμάμαι ένα παιδί να παίζει μαγικά πολλά βράδια στο ακορντεόν τα κύματα του Δουνάβεως. Κι εμείς να «ταξιδεύουμε»… Εκεί έκανα και τις πρώτες νυχτερινές εκδρομές με τα άλλα παιδιά στην παραλία. Κι εκεί πρωτάκουσα το θρυλικό “A Casa Di Rene” που έπαιζε με την κιθάρα του στην παραλία ένας ομαδάρχης. Κι εμείς μαγεμένοι προσπαθούσαμε να μάθουμε τα λόγια στα ιταλικά. Εκεί παίζαμε μπάλα τ' απογεύματα, πηγαίναμε για μπάνιο τα πρωινά κι εκκλησιαζόμαστε κάποιες Κυριακές κάτω από τα πεύκα έξω από το μικρό ξωκλήσι κουβεντιάζοντας τις πρώτες παιδικές ανησυχίες μας. Ο παραλιακός δρόμος έκοψε το τεράστιο οικόπεδο. Όσο απέμεινε προς την θάλασσα ο Οίκος Ναύτου το περιέφραξε εντελώς με συρματοπλέγματα! Αποκλείοντας με τον τρόπο αυτό πλήρως την πρόσβαση στην ακτή! Όμως στην κατασκήνωση που την μοιραία μέρα ήταν μέσα πρόσκοποι κανείς δεν έπαθε τίποτα (ας το διαβάσουν οι αρμόδιοι). Κι αυτό γιατί λειτούργησε σχέδιο διαφυγής και η πειθαρχία των προσκόπων. Είδαν τον καπνό μακριά και ήξεραν τι να κάνουν. Κατέφυγαν ΕΓΚΑΙΡΩΣ στην γειτονική παραλία του Αγίου Ανδρέα που ήταν ασφαλής (φωτ. Εν Άνδρω). Γύρω από αυτές τις μακρινές μνήμες συναντηθήκαμε τυχαία με τον Πέτρο ένα πρωινό στο Γαύριο. Μιλάγαμε συγκινημένοι για τις αναφορές μιας «ανέσπερης ηλικίας». Για τις ομάδες και τις κοινότητες. Για τους κοινοτάρχες και τον αρχηγό. Για τις μουσικές βραδιές που μας έσπρωξαν πέρα από τον κλειστό κύκλο της εποχής… Ορθάνοικτη και καμένη η κάτω πόρτα της κατασκήνωσης που βγάζει στην παραλία (φωτ. Εν Άνδρω). Με αυτό το «φορτίο» στο νου έφτασα στην πόρτα των κατασκηνώσεων. Ορθάνοικτη. Στα δεκάδες στρέμματα, από τον παραλιακό δρόμο μέχρι την κατασκήνωση, το μισό δάσος αποψιλωμένο από συνεργεία υλοτόμων. Το άλλο μισό καμένο περίμενε την υλοτόμηση του! Και ο μικρός δρόμος από τις κοινότητες μέχρι την θάλασσα θλιβερό απομεινάρι μιας καταστροφής, που έκαψε ζωές, περιουσίες, όνειρα. Και αφάνισε τα σκηνικά των παιδικών μας αναμνήσεων. Τα συνεργεία των υλοτόμων "καθαρίζουν" το πευκοδάσος των Παιδικών Εξοχών του Οίκου Ναύτου με τα αιωνόβια δέντρα. Πέρα από τα συρματοπλέγματα της κατασκήνωσης διακρίνονται τα καμένα ολοσχερώς γειτονικά σπίτια των κατοίκων. Στα περισσότερα δεν απέμεινε τίποτα από αυτά (φωτ. Εν Άνδρω). Τίποτα δεν απέμεινε από εκείνον τον απλόχωρο παιδικό παράδεισο. Τίποτα δεν απέμεινε από την μελαγχολική εγκατάλειψη που ακολούθησε την περίοδο της ακμής του. Τίποτα και από τις μνήμες κάποιων προσκοπικών ομάδων που τον χρησιμοποίησαν τα τελευταία χρόνια. Το καμένο πευκοδάσος της κατασκήνωσης με τα αιωνόβια δέντρα περιμένει καρτερικά την τελική πράξη του έργου των αρμοδίων! Ήτοι της ανοργανωσιάς και της αλλοπρόσαλλης επιχειρησιακής συμπεριφοράς τους. Αλλά και της ύβρης τους που ακολούθησε τις επόμενες μέρες (φωτ. Εν Άνδρω).  Η φωτιά αφάνισε τα πάντα. Η αναγκαία υλοτόμηση εξαφάνισε τα πάντα. Οι παιδικές αναφορές σε γωνιές και σε καταστάσεις χάθηκαν για πάντα. Απόμειναν κάποια σπαράγματα μνημών. Και κάποιοι άνθρωποι που τις δύσκολες νύχτες του χειμώνα - όπως λένε και οι στίχοι του Αλκαίου: «σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ το χάρτη/ για μια σταγόνα ουρανό…» Μια πιο κοντινή λήψη με τηλεφακό. Το τελειωμένο πευκοδάσος. Οι "κοινότητες" της κατασκήνωσης. Με νεκρικό φόντο την καμένη φύση - πίσω και πάνω - του Νέου Βουτζά! Έργα της ανεμελιάς ενός κατοίκου που άναψε την φλόγα, της πυροσβεστικής που είχε εγκαταλείψει το κοντινό παρατηρητήριο, της παντελούς απουσίας επιχειρησιακού σχεδίου προστασίας, κλπ. Όλα αυτά που συνέβησαν από τους "αλάνθαστους"! Και που δεν παραιτήθηκε κανένας τους! Μέχρι που τους παραίτησε - όσους παραίτησε - η κατακραυγή του κόσμου (φωτ. Εν Άνδρω). Δεν άντεξα την εικόνα. Γύρισα κι έφυγα. Την επόμενη επέστρεψα στην Άνδρο. Στο Γαύριο κάθισα με τον Πέτρο κι είπαμε δύο λόγια για τα παιδιά των ναυτικών που πήγαιναν στην κατασκήνωση του Οίκου Ναύτου. Και για τις γωνιές της που κάποτε απλώσαμε τις μικρές ζωές μας. Σε μια "πατρίδας", που χάθηκε δύο φορές. Την πρώτη όταν μεγαλώσαμε κι αφήσαμε πίσω την "πατρίδα" των παιδικών χρόνων. Και την δεύτερη με την φωτιά που αφάνισε όλες τις γωνιές αυτής της "όμορφης και παράξενης πατρίδας", που έγραψε ο Ελύτης... Χωρίσαμε μελαγχολικοί. Δεν είχαμε διάθεση για πολλά. Είπαμε πως θα τα ξαναπούμε όταν χειμωνιάσει… ΥΓ. Το κείμενο αφιερώνεται στον Πέτρο. Αποτελεί όμως και υπενθύμιση σε όσους χρεώνονται την καταστροφή και δεν ανέλαβαν ποτέ τις ευθύνες τους συμμετέχοντας στην «ύβρη» που ακολούθησε. Ας σκεφτούν έστω και τώρα πως κάθε «ύβρη», όπως δίδαξαν οι αρχαίοι έλληνες, την ακολουθεί η νέμεση...

  Η διάσημη παραλία της Χρυσής Άμμου που στο τέλος του καλοκαιριού έχασε την "γαλάζια σημαία" της (φωτ. Εν Άνδρω). Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ αυστηρά σχετικά με τις «γαλάζιες σημαίες». Έτσι, μετά από σχετική επιθεώρηση που έκανε στην Άνδρο η επιτροπή που τις απονέμει διαπίστωσε για δύο από τις τέσσερις ακτές ορισμένες παραβάσεις και τις αφαίρεσε.

  Ολοκληρώθηκε την Κυριακή 26 Αυγούστου 2018 η διαδικασία παραλαβής του νέου περιπολικού σκάφους του Λιμεναρχείου Άνδρου ΠΛΣ-115. Το συγκεκριμένο πλωτό παραλήφθηκε από τη Λιμενική Αρχή Ραφήνας σε μία προσπάθεια αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών του Λιμενικού Σώματος Άνδρου με νέα και ταχύτερα σκάφη.

Στο μέσο της παραλίας ήταν κλειστή η έξοδος του ποταμού. Εκεί μαζεύτηκαν τα νερά της βροχής και πλημμύρισαν τα αυτοκίνητα (φωτ. για Εν Άνδρω).  Σήμερα το βράδυ η αναμενόμενη καταιγίδα έπληξε την Άνδρο. Η περιοχή Μπατσί-Γαύριο περισσότερο από μια ώρα δέχτηκε πολύ μεγάλα κύματα βροχής και λόγω κεραυνού είχε και διακοπή ρεύματος.

  Ο Μίλτος Γιαννακόπουλος είναι αυτό που λέμε, «ωραίος τύπος»! Γελαστός, ατακαδορος, άκακος, καλός, ευγενικός, μοναχικός, ταξιδευτής της ζωής και του κόσμου.