Του Αντώνη Λαζαρή Ο καπετάν-Γιαννούλης Χαζάπης με τον καπετάν-Τάσο Τρέσσο στη φιλόξενη γέφυρα του "Superferry II" τον Μάρτιο του 2014 (φωτο: Αντώνης Λαζαρής) (Από τον συνεργάτη μας Αντώνη Λαζαρή λάβαμε το ακόλουθο κείμενο που διορθώνει σχετική παράλειψη στο μικρό αφιέρωμα μας στους τελευταίους ανδριώτες καπετάνιους της γραμμής μας – Δ.Μπ.) Νομίζω ότι στο μικρό αφιέρωμα που έκανες για Ανδριώτες καπετάνιους στα πλοία της γραμμής Ραφήνας-Άνδρου-Τήνου-Μυκόνου λησμόνησες τον καπετάν-Γιαννούλη Χαζάπη από τις Στενιές της Άνδρου. Ο καπετάν-Γιώργης Σαμιωτάκης σταμάτησε τον Ιούνιο του 1998. Ο καπετάν-Γιαννούλης Χαζάπης καπετάνεψε στη γραμμή μέχρι το φθινόπωρο του 1999. Τότε ήταν καπετάνιος στο SuperCat "Χαρούλα" του Γιώργη Γούτου.

Του καπετάν Λεωνίδα Μουστάκα   Το φορτηγό πλοίο (bulk carrier) LIRYC, "το πλοίο με το λάθος όνομα". Όπως φάινεται οι υπερκατασκευές του πλοίου (γέφυρα, νηχανή κλπ) ήταν όλες στην πρύμη. Πάσχα του 1965. Ήμουνα πλοίαρχος του νεότευκτου μπαλκ-κάριερ LIRYC. Επειδή υπήρχε και άλλο βαπόρι με λιβεριανή σημαία, όπως και το δικό μας, οι αρχές της Λιβερίας δεν επέτρεπαν να νηολογηθή κι άλλο με το ίδιο όνομα. Όμως ο μακαρίτης Κώστας Μ. Λεμός, πλοιοκτήτης του LIRYC, άνθρωπος που δεν έκανε πίσω σε τίποτα, ήθελε το βαπόρι να ονομαστεί έτσι και σκαρφίστηκε τη γραφή του ονόματος με αναγραμματισμό, ανατρέποντας τις αντιρρήσεις των λιβεριανών αρχών. Έτσι σε κάθε λιμάνι που προσεγγίζαμε, οι διάφοροι με τους οποίους συναλλασσόμαστε το αποκαλούσαν: «το βαπόρι με το λάθος όνομα». Ο καπετάν-Λεωνίδας Μουστάκας από το Κόρθι μπροστά στην προτομή του μακρινού προγόνου του Είχαμε φύγει, λοιπόν, από το Νόρφολκ φορτωμένοι κάρβουνο και μέσω της διώρυγας του Παναμά πηγαίναμε για την Τσίμπα της Ιαπωνίας από την οποία απείχαμε αρκετές μέρες ακόμα. Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα έκανα την βόλτα μου στους διάφορους χώρους όπως συνήθιζα και για να ανταλλάξουμε ευχές με όποιους συναντούσα. Είχε προηγηθεί κάποιος δυνατός καιρός, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό και άφησε πίσω του αρκετό μπότζι. Φτάνοντας έξω από την κουζίνα βλέπω τον καμαρότο με ένα ταψί άψητο γαλακτομπούρεκο έτοιμος να το ρίξει στο μπουγέλο των σκουπιδιών ανταλλάσοντας κάποια «γαλλικά» με τον Χριστό: «τι ήθελες και αναστήθηκες σήμερα;» Και άλλα τέτοια. Μόλις που πρόλαβα να τον σταματήσω και να τον ρωτήσω πόση ώρα θέλει για να ψηθεί. Στην απάντηση του «είκοσι λεπτά περίπου» του είπα να περιμένει. Και από το τηλέφωνο της ρεσπέτζας τηλεφώνησα στον ανθυποπλοίαρχο να γυρίσει το βαπόρι δέκα μοίρες αριστερά για να μετριάση το μπότζι. Κι αυτό γιατί χυνόταν το γαλακτομπούρεκο μέσα στον φούρνο και γι’ αυτό ήθελε να το πετάξει! Το βάζει πάλι στο φούρνο αλλά αυτό συνέχισε να χύνεται. Κρατώ το τηλέφωνο ανοικτό και γυρίζω το καράβι άλλες δέκα μοίρες. Αυτό όμως συνέχισε να βγαίνει από το ταψί. Άλλαξα κι άλλο την πορεία, συνολικά 40 μοίρες έξω από την γραμμή μας, μέχρι να ψηθεί το γλυκό! Και όντας σε ετοιμότητα μόλις ψηθεί το γλυκό να ξαναπάμε στην πορεία μας. Ανέβηκα στην γέφυρα όπου ο ανθυποπλοίαρχος με περίμενε για να μάθει τους λόγους της στροφής, γιατί φοβήθηκε μήπως είχα δει κάτι εγώ από την πρύμη και δεν το είχε αντιληφθεί αυτός από την γέφυρα. Τον καθησύχασα πως έκανε καλά την δουλειά του και ότι υπήρξε λόγος: «ανωτέραςβίας» (δεν θα τρώγαμε γλυκό στο πασχαλινό τραπέζι)! Μόλις ψήθηκε το γαλακτομπούρεκο ξαναγυρίσαμε στην κανονική μας πορεία και στη συνέχεια επακολούθησε τρικούβερτο γλέντι με όσα καλά διέθετε το βαπόρι. Ήταν ένα αξέχαστο Πάσχα…   

Του Δημήτρη  Σταυρόπουλου Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 24ης Φεβρουαρίου. Πρώτο θέμα το ναυάγιο και από κάτω ο φοβερός χιονιάς. (Το εκτενές αφιέρωμα του Εν Άνδρω για το ναυάγιο του Χρυσή Αυγή έτυχε πολύ μεγάλης δημοσιότητας. Πάρα πολλές χιλιάδες το διάβασαν στο site μας, αλλά και δεκάδες χιλιάδες το είδαν στα social media της Άνδρου, της Ραφήνας και της Αττικής. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταυρόπουλος, εργαζόταν τότε στην εφημερίδα Ακρόπολη, έστειλε την δική του μαρτυρία για την κάλυψη του συγκλονιστικού γεγονότος. Την καταθέτουμε ως μέρος του "μάχιμου ρεποσρτάζ" εκείνης της εποχής  Δ.Μπ.) Αν μου επιτρέπετε μια μικρή παρέμβαση (ύστερα από πολύ καιρό). Θέλω να προσθέσω μερικές λεπτομέρειες όπως τις έζησα, προκειμένου να συνεισφέρω στην ιστορική τεκμηρίωση των γεγονότων της τραγωδίας του «Χρυσή Αυγή». Εκείνο το απόγευμα στη Ραφήνα έγιναν μεγάλα λάθη από ολλές πλευρές και υπήρξαν βαρύτατες αμέλειες. Μερικές από αυτές οδήγησαν στο «ξήλωμα» της ηγεσίας του Λιμεναρχείου. 

Της Ιουλίας Ζαννάκη  Τα Άχλα και η Βουρκωτή ψηλά στο βουνό Περνάω το χερούλι από το αρμιόνι στο σκαρβέλο. Δεν πρέπει να χυθεί ούτε σταγόνα στο δισάκι.  Ο πατέρας μου, ο αφέντης, ευκαιρία ζητά. Σε μια βδομάδα  μπαρκάρω και δεν το έχω πει ούτε στη μάνα. Ανεβαίνω στο μουλάρι.  Η θάλασσα, η μαργιόλα, πλανεύτρα θάλασσα, στραφταλίζει κάτω στα Άχλα.  Κατηφορίζω για το χωριό. Οι αχιβάδες σιγανομουρμουρίζουν μυστικά στο ρυάκι που κυλά ανάμεσα τους.  Έχει σηκωθεί το πούσι και ο ήλιος καθώς ανατέλλει, γλυκοφωτίζει το χωριό. Το χωριό μου.

 Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Η ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, όταν τα ταξίδια στις θάλασσες, έφεραν ένα πλοίο τις παραμονές Χριστουγέννων, να είναι κάπου στη Βόρεια Αγγλία και να ξεφορτώνει πετρέλαιο. Ο καπετάνιος κάνοντας μια βόλτα στο κατάστρωμα, ένοιωθε το χιονόνερο να τρυπάει κάθε ακάλυπτη επιφάνεια του προσώπου του. Έβλεπε όμως στα πρόσωπα του πληρώματος, να κρύβεται μια άφωνη θλίψη. Όσο κι αν ήταν τσουχτερό το κρύο, δεν ήταν αρκετό, να τους κάνει να ξεχάσουν, ότι οι μέρες που έρχονταν, για μια ακόμα φορά θα τους εύρισκαν, μακριά από τα σπίτια τους, να ονειροπολούν τις οικογενειακές στιγμές και τα οικεία χαμόγελα.

Του Ντίνου Αστρά Το διάσημο γιώτ Paloma της οικογένειας B. Γουλανδρή …Σε τρεις μέρες επισκευάσαμε (στο Τόκιο) τις ζημιές μας, δεν ήταν δα και τόσο σοβαρές, αποβιβάσαμε τους εφοπλιστές, που προτίμησαν να πετάξουν στην Ελλάδα, κι εμείς ξεκινήσαμε για ν' ανταμώσουμε το μακρινό μας προορισμό. Τις δυο πρώτες μέρες ο καιρός ήταν υποφερτός, μονάχα μια βαριά συννεφιά είχε σκοτεινιάσει τον ουρανό. Το πρωί της τρίτης ο μαρκόνης έφερε στη γέφυρα ένα ραπόρτο ανησυχητικό. Ο τυφώνας "Φρίντα" είχε ξεκινήσει απ' το Γκουάμ για το ταξίδι της καταστροφής και του χαμού.

Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Έρχεται η νύχτα. Η εκδίκηση της μέρας χάνεται. H νύχτα που όλα είναι μοιρασμένα γύρω μας και μπορούν να αφήνουν τα ίδια άχρωμα σκοτεινά σημάδια τους. Πόσες αλήθεια, εικόνες νύχτας, μας τυλίγουν καθημερινά. Πότε μ’ αστέρια κι ανάρια συννεφιά. Πότε με λάμψη ενός φεγγαριού, που στηλιτεύει το πέπλο της νύχτας. Πότε με ξαστεριά και κάποιες φορές, με βαριά συννεφιά κι ανεμοβρόχι ή ακόμα κι αθόρυβο χιόνι.

Γράφει ο καπετάν-Λευτέρης Πολέμης Πολλοί με ρωτούν αν υπάρχει κάτι δύσκολο ή επικίνδυνο που να έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, μέσα στα 25 χρόνια της ναυτικής μου σταδιοδρομίας κατά την διάρκεια των οποίων ταξίδεψα στα πέρατα του κόσμου. Υπάρχουν πολλά. Όχι μόνο λόγω κακοκαιρίας, αλλά και άλλα πιο επικίνδυνα και πιο σκληρά. Ένα από αυτά που ανακαλώ στη μνήμη κάτι τέτοιες στιγμές που αναλογίζομαι την καριέρα μου συνέβη το 1974. Συνέβη μια σκοτεινή νύχτα στα νερά της Δυτικής Αφρικής, εν πλω από Περσικό Κόλπο για Αγγλία, όντας πλοίαρχος σε ένα VLCC (VeryLargeCrudeCarrier – εξαιρετικά μεγάλο πλοίο μεταφοράς αργού πετρελαίου). Το πλοίο λόγω μεγέθους εκείνη την εποχή (213.000 τόνους) δεν μπορούσε να περάσει το Σουέζ. Είχαμε περάσει το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και ανεβαίναμε δεξιά της Αφρικής.

Του Δημήτρη Σταυρόπουλου Η φρεγάτα Έλλη   Τις προάλλες βρεθήκαμε συμπτωματικά μια παρέα συναδέλφων και πιάσαμε τις ιστορίες. Επειδή οι πιο πολλοί κάλυπταν χρόνια το ρεπορτάζ της Άμυνας, οι κουβέντες άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από ταξίδια, αποστολές και πρόσωπα που σχετίζονται με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Την ιστορία που αφηγήθηκα μεταφέρω εδώ γιατί σχετίζεται  με ένα σπουδαίο άνθρωπο που με τίμησε με την φιλία του. Η γνωριμία μας, πρωτότυπη, σχεδόν αλλοπρόσαλλη, ένα πραγματικό...καψώνι. Χειμώνας του 1983 η του 1984. Εργαζομαι στον "Αντένα" και καλύπτω μαζί με το ελεύθερο ρεπορτάζ περιστασιακά και το ρεπορτάζ Άμυνας. Ένα βράδυ με φωνάζει στο γραφείο του ο διευθυντής  Αλέκος Ρήγας και με χιούμορ με ρωτάει: