Από το βράδυ... Καλημέρα Διαμαντή… Ελπίζω να είσαι καλά! Φέτος άργησα να έρθω στην Άνδρο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνω έστω και μία συνάντηση, ένα πάρτι, για να φέρω τη νεολαία κοντά! Φέτος λοιπόν μετακίνησα το event μου Σάββατο 26/8/23. Σου γράφω λίγα λόγια γι' αυτό. Και στέλνω και φωτογραφίες.

Για δεύτερη χρονιά το  ETLAS FEST κάνει την εμφάνιση του με μουσικές προτάσεις που δεν έχουμε ξανά δει στο νησί της Άνδρου. Είμαστε πολύ περήφανοι που καταξιωμένοι μουσικοί μας τιμούν με την παρουσία τους! Οι εκδηλώσεις μας έχουν σαν σκοπό τους την συγκέντρωση χρημάτων για την αγορά μηχανής προβολών. Θα χαρούμε να γεμίσετε την αυλή μας και εμείς με τη σειρά μας να γεμίσουμε τις καρδιές σας!

Την Θεώνη Ρίντ την γνωρίσαμε ως σκηνοθέτη και κάτοικο Άνδρου πριν μερικά χρόνια. Ως σκηνοθέτης εντυπωσίασε με τους ερασιτεχνικούς θιάσους της Άνδρου και γράψαμε πάντα θετικές αναφορές στη σκηνοθεσία της. Μάς έκανε την τιμή να μάς στείλει και ένα φεμινιστικό φιλμ μικρού μήκους που μιλούσε για τη θέση της γυναίκας σε μουσουλμανική χώρα. Το παρουσιάσαμε και έλαβε θετικά σχόλια. Τα τελευταία χρόνια είναι εκτός Άνδρου, αλλά συνεχίζει την δραστηριότητα της σκηνοθετώντας ερασιτεχνικούς θιάσους της Άνδρου και διατηρεί αλληλογραφία με το Εν Άνδρω και τον διαχειριστή του στέλνοντας σημειώματα από την δραστηριότητα της. Σήμερα λοιπόν παρακολουθώντας την δημιουργική διαδρομή της στην Άνδρο παρουσιάζοντας εδώ την τελευταία δημιουργία της: τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Ένα πραγματικά δύσκολο έργο που κατάφερε και έφερε σε πέρας με μια λίαν επιτυχημένη και πάλι σκηνοθεσία της.

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Ο Οιδίποδας στο άλσος των Ευμενίδων στον Κονωνό. Έχουν ήδη γραφεί πολλά από την παράσταση του Οιδίποδα επί Κολωνώ στην Επίδαυρο. Για τον Δημήτρη Καταλειφό και την σπουδαία ερμηνεία του. Και για το σύνολο της παράστασης. Δεν έχει κανείς λόγο να γράψει περισσότερα από όσα έχουν γραφεί από πολύ ειδικότερους στο είδος. Εκείνο που μπορεί να προσθέσει είναι πως στην Άνδρο με την παράσταση αυτή του Δημήτρη Καταλειφού είδαμε ότι καλύτερο είχε εφέτος το καλοκαίρι να παρουσιάσει το νεοελληνικό θέατρο πάνω στην αρχαία τραγωδία. 

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Τι είναι παράδοση; Ένα ερώτημα που απασχόλησε πολλούς και για το οποίο έχουν δοθεί πλήθος απαντήσεις. Από τον Διονύση Σαββόπουλο που είπε κάποτε όταν καινοτομούσε σε παραδοσιακούς σκοπούς πως "παράδοση είναι να δημιουργείς εκ του μηδενός" και τον Γιάννη Μαρκόπουλο που χρησιμοποίησε πλήθος παραδοσιακών οργάνων με νέο ύφος και παραδοσιακούς σκοπούς με νέες ενορχηστρώσεις, μπολιάζοντας την παράδοση στο σήμερα. Υπάρχουν όμως κάποιοι που επιμένουν σε μια παράδοση αγκυροβολημένο στο παρελθόν όπου διαμορφώθηκε. Όμως το ερώτημα που έθεσε χτες βράδυ στην εξαιρετική σόλο συναυλία του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ήταν εντελώς πρωτότυπο και αυθεντικό.  

Για ένα ακόμα καλοκαίρι ο γνωστός ανδριώτης ξυλογλύπτης Γιώργος Ελευθερίου, από τις Στενιές εντυπωσίασε με τα έργα του, που εκτέθηκαν στο Εμπειρίκιο Γυμνάσιο Χώρας. Τον τίμησαν με την παρουσία τους στα εγκαίνια της έκθεσης πολλοί ανδριώτες και επισκέπτες. Ανάμεσα τους ο δήμαρχος και ο έπαρχος Άνδρου. Και οι δύο αγόρασαν έργα του.  

Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, 21.00 Ανοιχτό Θέατρο Χώρας  Το 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου υποδέχεται τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, την Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, στις 21.00, στο Ανοιχτό Θέατρο Χώρας. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μόνος επί σκηνής, παίζει και τραγουδάει τα τραγούδια του στην απλούστερη μορφή τους, μεταφέροντάς μας στη στιγμή της δημιουργίας τους. Ακολουθώντας μια παράδοση αιώνων, αυτή των τροβαδούρων, ταξιδεύει με την κιθάρα του και μοιράζεται αισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα και πραγματικότητες που αφορούν όλους μας.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΝ ΑΝΔΡΩ Στιγμιότυπο από το μεγαλύτερο πανηγύρι της Άνδρου στην Άρνη.   Εκεί που ανταμώνουμε και γινόμαστε ένα Της Τασούλας Επτακοίλη Κάθε καλοκαίρι, η αρχή γίνεται με τον Αη Γιάννη τον Κλήδονα, στις 24 Ιουνίου. Εκείνη τη μέρα, σύμφωνα με την παράδοση, στις γειτονιές των πόλεων και στις πλατείες των χωριών ανάβουν μεγάλες φωτιές. Και όλοι οι παρευρισκόμενοι περνούν τρεις φορές πάνω από τις φλόγες –διαδικασία εξαγνιστική ήδη από την αρχαιότητα–, για να αφήσουν πίσω τους καθετί κακό… Μέχρι το φθινόπωρο, σε όλη την Ελλάδα, ακολουθεί μια μακρά σειρά πανηγυριών, τα οποία συγκαταλέγονται στα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς μας και της συλλογικής μας ταυτότητας. Ειδικά η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου προσθέτει μερικές από τις πιο όμορφες ψηφίδες στο πολύχρωμο μωσαϊκό των πανηγυριών μας· από την Τήνο, την Ολυμπο της Καρπάθου και την Κέρκυρα μέχρι τη Σαμαρίνα της Μακεδονίας, τους Καλαρρύτες της Ηπείρου και την Τεγέα της Πελοποννήσου. Πανηγύρι Μακροταντάλου στο Βαρίδι της Άνδρου Κάθε τόπος, κι άλλος τρόπος για να τιμηθεί η Θεοτόκος. Στον περίβολο της Παναγίας της Πορταΐτισσας στην Αστυπάλαια, την παραμονή, μετά τον εσπερινό, στήνεται γλέντι με λαούτα και βιολιά και ανήμερα μαγειρεύεται το «Λαμπριανό», αρνί ή κατσίκι γεμιστό με ρύζι. Στο αντίστοιχο πανηγύρι στην Αγιάσο της Λέσβου, πολλοί από τους προσκυνητές περπατούν 25 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης για να φτάσουν στην εκκλησία. Στη Σάμο σερβίρεται η «γιορτή», ένα έδεσμα με κατσίκι, σιτάρι και κρεμμύδια, τα οποία σιγομαγειρεύονται όλη τη νύχτα. Στην Παναγιά της Καστριανή, στην Τζια, φτιάχνουν το παραδοσιακό πατατάτο, δηλαδή κοκκινιστό κρέας με πατάτες. Ενώ το γλέντι για την «Ξυλοπαναγιά», στη Σέριφο, διαρκεί τρεις ολόκληρες ημέρες. Η παράδοση, μάλιστα, αναφέρει ότι όποιο ζευγάρι ανοίξει πρώτο τον χορό γύρω από τη μεγάλη ελιά της εκκλησίας θα παντρευτεί μέσα στον επόμενο χρόνο. Στιγμιότυπο από το πανηγύρι της Πίσω Μεριάς στο Κόρθι της Άνδρου  Και ο κατάλογος μοιάζει να μην έχει τέλος. «Ειδικά τα πανηγύρια του Αιγαίου είναι πάρα πολλά, μια και μιλάμε για εξήντα κατοικημένα νησιά, με 10.000 και πλέον εκκλησίες και ξωκκλήσια. Ως δρώμενα συμπυκνώνουν τόση ζωή και τόσο πολιτισμό όσο καμία άλλη κοινωνική εκδήλωση. Ο εκκλησιασμός, η μουσική, το τραγούδι, ο χορός και το φαγοπότι είναι αναπόσπαστα στοιχεία μιας τελετουργίας στην οποία συμμετέχει όλη η κοινότητα. Γέροι και νέοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά παίρνουν μέρος στο γλέντι για να διασκεδάσουν, να χαρούν, να ξεφαντώσουν και να βιώσουν όλοι μαζί την ενότητα και τη συνοχή τους ως μέλη ενός ενιαίου κοινωνικού συνόλου. Η εμπειρία ενός πανηγυριού μετατρέπεται σε γνωριμία με έναν κόσμο ολάκερο· εδώ μπορεί κανείς να βρει τον δρόμο για να αποκαλύψει την ψυχή κάθε τόπου», λέει στην «K» ο Γιώργος Πίττας, συγγραφέας του βιβλίου «Πανηγύρια στο Αιγαίο». Από το πανηγύρι Καπαριάς στην Άνδρο Από τα δεκάδες πανηγύρια που έχει ο ίδιος επισκεφθεί, ποια ξεχωρίζει; Ποια σκέφτεται με μεγαλύτερη νοσταλγία; «Της Αγίας Παρασκευής στην Αρκεσίνη της Αμοργού –το πιο εντυπωσιακό των Κυκλάδων–, όπου μαγειρεύεται πατατάτο σε τριάντα καζάνια για 3.000 πιστούς, και του Προφήτη Ηλία στη Σίφνο, στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του νησιού, σ’ ένα τοπίο όπου σου κόβεται η ανάσα. Τέλος, όλα τα αυγουστιάτικα πανηγύρια της Ικαρίας, που γίνονται μέσα σε λαγκαδιές και όπου συμμετέχουν εκατοντάδες σεληνιασμένοι πανηγυριστές!».  Πόσο «ζωντανά» είναι; Πέρα από τη σύνδεση με το παρελθόν, με την παράδοση και τα έθιμα της χώρας μας, πόσο ζωντανά είναι σήμερα τα πανηγύρια και πόσο «άτρωτα» απέναντι στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική ύπαιθρο τις τελευταίες δεκαετίες; «Τα πανηγύρια ζουν και βασιλεύουν, με τη συμμετοχή ιδιαίτερα των νέων που, σε πείσμα των καιρών, ανακαλύπτουν “τη ζωή μαζί με τους άλλους”, βλέπουν ότι σ’ αυτά τα έσχατα υπολείμματα αυθεντικής κοινοτικής ζωής ίσως μπορέσουν να βρουν κάποιες απαντήσεις στα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού μας», απαντά ο κ. Πίττας. Από το πανηγύρι της Κατάκοιλου στην Άνδρο. Ο συνθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Γιώργος Ανδρέου, δεν είναι το ίδιο αισιόδοξος. Για εκείνον, όταν μιλάμε για τα πανηγύρια, πρέπει να χρησιμοποιούμε χρόνους παρελθοντικούς. «Το πανηγύρι υπήρξε η κεντρική γιορτή της ενιαίας κοινότητας, μιας ομάδας με κοινή πεποίθηση πως η αναγκαιότητα της τελετής ήταν συγχρόνως και επιβεβαίωση της ενότητάς της. Τα “κουρμπάνια” (πάντα με την αφορμή μιας θρησκευτικής επετείου) περιείχαν –ως δρώμενα– συμβολισμούς πανάρχαιους: Το φαγητό, που συχνά ήταν ένας πολτός από κρέατα, δημητριακά και λαχανικά τα οποία έβραζαν ώρες μαζί (η προέλευσή τους με βεβαιότητα είναι προχριστιανική), συμβολίζοντας την ενότητα της φύσης, μια και η βρώση της είναι συγχρόνως ευχαριστία και άσκηση επιβίωσης. Τον χορό, που θεραπεύει το σώμα οδηγώντας το στην ανάληψη, στη μέθεξη μιας πειστικής υπαρξιακής απάντησης στο μέγα αίνιγμα του θανάτου», επισημαίνει. «Ολα αυτά, φυσικά, με τη συνδρομή της μουσικής, που μπορεί να αρθρώσει τα άρρητα, να δωρίσει ρυθμό και μελωδία στην ιστόρηση τραγουδιών συμπαντικής αναφοράς. Οταν όμως η κοινότητα διαιρέθηκε σε αλληλοσυγκρουόμενα υποσύνολα, το πανηγύρι κατέληξε τηλεοπτικό πρωινάδικο…».   Τα «αστικά» πανηγύρια της νεότερης γενιάς που ψάχνει τις ρίζες της Της Μαρίας Αθανασίου Εκατοντάδες νέοι άνθρωποι στη μέση της αρένας, πιασμένοι χέρι χέρι, σε έναν κύκλο που ξετυλίγεται σπειροειδώς μαγνητίζοντας το βλέμμα. Νεανικά χαμογελαστά πρόσωπα με μάτια που λάμπουν στροβιλίζονται ξέφρενα. Πριν από μερικές εβδομάδες, στην Τεχνόπολη, 5.000 άνθρωποι χόρεψαν και τραγούδησαν σε ένα μεγάλο πανηγύρι που στήθηκε με πρωτοβουλία της δημοφιλέστατης ινσταγκραμικής σελίδας Ρίζες (@rizesmas) – και τα βίντεο του οποίου ξεχειλίζουν σφρίγος, κέφι και ενέργεια. Από τον παραδοσιακό γάμο στο Συνετί της Άνδρου Το Ρίζες Φεστ διοργανώθηκε για πρώτη φορά τον περυσινό Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε μόλις 15 ημέρες από την ανακοίνωση του φεστιβάλ, 3.000 άτομα πήραν εισιτήρια και βρέθηκαν στο Sonik Arena σχηματίζοντας μια μεγάλη παρέα, που χόρευε ασταμάτητα για ώρες και τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, σε μια συλλογική εμπειρία που συνδύαζε μια μεταπανδημική ανάγκη για σύνδεση και μοίρασμα, και μια τάση για επιστροφή και επανασύνδεση με την παράδοση που γίνεται ολοένα και πιο εμφανής τα τελευταία χρόνια – και μπορεί και αυτή εν μέρει να συνδέεται με την πανδημία. Αυτό ίσως δεν αποτελεί έκπληξη, το προφίλ όμως του κοινού που συνέρρευσε στα δύο Ρίζες Φεστ ήταν απρόσμενο. «Γνωρίζαμε ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν τον λογαριασμό είναι ηλικίας 25 έως 44 ετών κυρίως. Στα δύο φεστιβάλ, όμως, διαπιστώσαμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων ήταν 20-22 ετών», λέει η Γεωργία Καρασαββίδου, μέλος της ομάδας Ρίζες. Νεαρόκοσμος που δεν θα περίμενε να δει κανείς σε ένα πανηγύρι, ειδικά στα πανηγύρια της επαρχίας ή σε αυτά που διοργανώνονται στις εξοχές της Αττικής. «Εχουμε διαπιστώσει πια ότι, λόγω της καραντίνας, υπήρξε σε όλους η ανάγκη επιστροφής στη φύση, στις ρίζες μας, στα χωριά μας», προσθέτει η Γεωργία.   Από το πανηγύρι στα Λάμυρα της Άνδρου Τι είναι όμως αυτό που πείθει τον νεαρόκοσμο, που σπάνια θα δει κανείς στην πίστα ή στις πλαστικές καρέκλες ενός χωριάτικου πανηγυριού, να γεμίσει την Τεχνόπολη και να σύρει τον χορό, δημιουργώντας μια τάση που παίρνει σιγά σιγά το όνομα «νέο» ή «αστικό» πανηγύρι; «Είναι ίσως ο τρόπος που γίνεται αυτό το πανηγύρι, γιατί στήνεται διαφορετικά από τα παραδοσιακά. Εχει έναν πιο συναυλιακό χαρακτήρα, υπάρχει σκηνή. Βέβαια, ταυτόχρονα φροντίζουμε πάντα να μένει χώρος για να μπορούν να χορεύουν. Η μουσική που παίζουμε, ο τρόπος που ενώνεται ο κόσμος είναι ακριβώς ίδιος με ένα πανηγύρι, η αίσθηση είναι ακριβώς ίδια με ένα πανηγύρι, αλλά θέλαμε να μην είναι φολκλόρ όλο αυτό, γιατί το φολκλόρ έχει πάρει αρνητική έννοια τα τελευταία χρόνια», εξηγεί η Γεωργία. Από το πανηγύρι στην Κατάκοιλο της Άνδρου. Ολο αυτό συνδυάζεται με μια επιστροφή στο παραδοσιακό τραγούδι τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, που έχουν αναδειχθεί πολλά συγκροτήματα νέων μουσικών με μεράκι και αγάπη για την παράδοση, οι οποίοι οργώνουν την ελληνική επαρχία κάνοντας συναυλίες που προσελκύουν νεαρές ηλικίες. Ο Τάσος Κοφοδήμος τραγουδά και παίζει λαούτο στο μουσικό σχήμα Γκιντίκι, το οποίο από το 2015 παίζει και πειραματίζεται με την παραδοσιακή μουσική. Ο Τάσος επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μια επανασύνδεση των νέων με την παράδοση, κυρίως σε ό,τι αφορά «τους νέους που ζουν στις πόλεις, καθώς στα χωριά η σύνδεση με την παράδοση δεν χάθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό. Η αλήθεια είναι πως και εμείς έχουμε μείνει έκπληκτοι με την ανταπόκριση που έχει η σκηνή που βρισκόμαστε, πράγμα που επιβεβαιώνει πως η παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός και δεν εστιάζει σε ηλικίες και πρότυπα του παρελθόντος». Σημειώνει δε πως, παρότι η έννοια της «επιστροφής στις ρίζες μας» έχει γίνει ένα μέινστριμ σύνθημα, «κρύβει μια βαθύτερη αλήθεια που είναι καθαρά προσωπική. Ετσι, η νεότερη γενιά βρίσκει χώρο να εκφράσει τον εαυτό της μέσω της κατανόησης της παράδοσης, ανακαλύπτοντας καινοτόμα και σύγχρονα στοιχεία όσο εξερευνά το παρελθόν. Αλλωστε, σε αυτό βοήθησαν διάφοροι καλλιτέχνες που συνετέλεσαν στο να ξεπεράσουμε το ταμπού που υπήρχε σε σχέση με την παράδοση, ενσωματώνοντας, διακριτικά, στοιχεία αυτής στη σύγχρονη δημιουργία. Πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για “αστικά πανηγύρια” που έχουν διαφορετική μορφή και αισθητική».  

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Αν ρωτούσαν τι καινούριο έφερε ο Οιδίποδας Τύρανος, που ανέβασε ο Σίμος Κακάλας εφέτος το καλοκαίρι με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ρόλο του Οιδίποδα, η απάντηση θα ήταν οι μάσκες!!! Όπως υπογραμμίζει και το δελτίο τύπου της παράστασης "ο σχεδιασμός των μασκών, που αποτελούν δομικό στοιχείο της παράστασης, είναι της Μάρθας Φωκά". Οι μάσκες λοιπόν που αποτελούσαν δομικό στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας κατά την αρχαιότητα επιστρέφουν με την εφετινή παράσταση του Σ. Κακάλα και μάς μεταφέρουν στο πιο εξπρεσιονιστικό και μοντέρνο κάτι από την αρχαία αναφορά τους.