Καζαμίας 2016 ή ένα νησί μετρά...
Του Διαμαντή Μπασαντή   Πίσω στο μέλλον!... Ένας καλός διχασμός χρειάζεται πάντα δύο: δύο περιοχές, δύο παρατάξεις, δύο ηγετικές ομάδες, δύο αρχηγούς. Με αυτή τη σειρά. Ένας καλύτερος διχασμός μπορεί να έχει την ακριβώς αντίστροφη σειρά. Μπορεί να ξεκινά από τους δύο αρχηγούς. Χρειάζεται, επίσης, μια αντίθεση πάνω στην οποία θα καλλιεργηθεί η διχόνοια: μια «ιστορία» με δύο οπτικές που θα καταλήγουν σε ένα απλό και εύκολο συμπέρασμα! Πάντα στην "ιστορία" οι καλοί θα είναι από "εδώ" και οι κακοί από "εκεί". Το "εδώ" και το "εκεί" έχει να κάνει μόνο με το που στέκεται κανείς.
Το κλάμα της θάλασσας...
Του Ντίνου Αστρά Η ζωή στα καράβια (στη δεκαετία 1960)  άλλαζε με γρήγορους ρυθμούς. Οι συνθήκες Βελτιώνονταν. Το φαί έγινε καλό, το περιβάλλον ανεκτό, αν όχι ενδιαφέρον, και οι αμοιβές πλησίαζαν αυτές των προηγμένων χωρών. Σαν αντίβαρο σ' αυτή την εξέλιξη, ήρθε η ποιότητα των ναυτικών. Οι ανάγκες της ελληνικής ναυτιλίας έπαψαν να καλύπτονται από ντόπιο δυναμικό, οι ναυτομάνες πατρίδες, ιδιαίτερα η Άνδρος και η Χίος, άρχισαν ν' αρνιούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα καράβια, απογοητευμένες και πικραμένες απ την εκμετάλλευση που χρόνια δέχονταν απ' τους εφοπλιστές, κι έτσι άρχισαν να εισρέουν φτηνοί ξένοι ναυτικοί, οι οποίοι βέβαια μικρή σχέση, αν όχι καμιά, είχαν με τη θάλασσα.
Mνήμες των ημερών ...
Του Διαμαντή Μπασαντή Το τετράδιο εκθέσεων του μαθητή Λεωνίδα Γονέου της ΣΤ' τάξης του Εμπειρικίου Γυμνασίου, 1957-1958! Αυτές τις μέρες αναβλύζουν από μέσα μας μνήμες αλλοτινές. Το έχουν αυτές οι γιορτές. Ίσως γιατί είναι ιδιότυπα φορτισμένες για όλους. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα μια γιορτή για τα παιδιά. Οι μικροί χαίρονται κι εμείς χαιρόμαστε με τη χαρά τους και μαζί τους γυρίζουμε πίσω σε άλλες εποχές. Τότε που είμαστε κι εμείς παιδιά. Τότε που και για εμάς οι μέρες αυτές φάνταζαν μεγάλες και ατελειώτες και η ζωή μπροστά μας απέραντη. Και πάντα υπήρχε με το γύρισμα του χρόνου και μια αναφορά στο χτες και στο αύριο. Έτσι οι μνήμες των ημερών αυτών ήταν και είναι περίεργα φορτισμένες...
Ο ξένος...
Της Ιουλίας Ζαννάκη   Σε ένα βιβλίο του Παπαδιαμάντη, ο ήρωας έλεγε:«οι ναυτικοί είναι τα βόδια που οργώνουν τη θάλασσα …». Μη ζητάτε από μένα να επαληθεύσω τα λόγια του.
Μια Άνδρος που ακόμα υπάρχει…...
Του Διαμαντή Μπασαντή   Η Άνδρος που ακόμα υπάρχει... Το παρακάτω θέμα δεν το βρήκα σε δελτίο τύπου. Δεν αναφέρεται πουθενά για να πει κάποιος «μπράβο». Ήταν απλώς μια σωστή παρέμβαση σε μια φυσική καταστροφή από ανθρώπινη αστοχία. Ένας δρόμος κόντεψε να κοπεί μετά τις προηγούμενες νεροποντές αποκόβοντας δύο χωριά από την Χώρα. Διορθώθηκε χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση του Επαρχείου. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο.
Ο φάρος του Γαυρίου...
Του Μηνά Βιντιάδη   Ήθελα πολύ καιρό να γράψω για εκείνο το ταξίδι της επιστροφής από την Άνδρο. Ή μάλλον, για την άφιξη του πλοίου στο λιμάνι της Άνδρου, όταν άραξα στην πρύμνη, κι άναψα ένα τσιγάρο περιμένοντας να κατέβουν όσοι θα αποβιβάζονταν στο Γαύριο και μετά να μπουν οι επιβάτες που θα γύριζαν στην Ραφήνα.
Νυχτερινή ρότα στον Κάβο Ντόρο...
Του Διαμαντή Μπασαντή Το λιμάνι του Γαυρίου τη νύχτα. Σαν διαστημικός σταθμός! Και τα μικρά διάσπαρτα φώτα των σπιτιών σαν αστέρια στο διάστημα...  Το πλοίο είχε περάσει από ώρα τους Πεταλιούς όταν ανέβηκα στη γέφυρα του "Andros". Αριστερά φαίνονταν τα φώτα της Καρύστου. Στο βάθος ολόφωτη η Άνδρος. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο φωτεινή.
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες...
Του Διαμαντή Μπασαντή (Μικρό αφέρωμα από το site μας στα Χριστούγεννα που έρχονται σε λίγες μέρες. Μερικές αναφορές σε αυτές τις γιορτινές μέρες που είναι φορτισμένες παράξενα. Μέρες χειμωνιάτικες γεμάτες μνήμες και μύθους. Γεμάτες προσωπα και διαδρομές. Ας ξαναδιατρέξουμε για μερικές στιγμές κάποιες από τις παλιές μισοσβυσμένες εικόνες μας, από τις παλιές μισοξεχασμένες διαδρομές μας  - Εν Άνδρω).
Δύο αγκαλιές για μια σωτηρία...
Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Νέτα η πλώρη, ακούστηκε η φωνή από το walkie talkie. Ήταν η φωνή του καπετάνιου, που έδινε το πέρας των επιχειρήσεων απόδεσης, τουλάχιστον σε ότι αφορά τη πόστα της πλώρης. Ο υποπλοίαρχος, δίνοντας τις τελευταίες του οδηγίες στο ναύκληρο, τραβoύσε προς τη πρύμη, στο ακομοντέσιο, γιά να ξεκουραστεί. Το ξενύχτι του βούρλιζε τα μάτια και το μυαλό άρχισε να νερώνει τόσο, που το ένοιωθε να βράζει μέσα στο κεφάλι του, σαν κακαβιά του ψαρά σε λεβέτι γανωμένο. Όταν η κούραση κυριεύει το πνεύμα και το σώμα, ότι κι αν ακούσεις σαν κοιμάσαι, κρύβει μέσα του την αμφισβήτηση. Το τηλέφωνο κτύπησε, αλλά τα πρώτα του κουδουνίσματα δεν υπήρξαν ποτέ για τον κουρασμένου υποπλοίαρχο, που μετά το άνοιγμα των ματιών, έκανε πολλές σκέψεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.