Χριστούγεννα στην Πανάχραντο. Χριστούγεννα στην Άνδρο και στο Αιγαίο, που ξημερώνει σήμερα μυστηριακό, αλλά καθώς προχωρά η μέρα γίνεται ξανά φωτεινό και δοξαστικό... (φωτ. Εν Άνδρω) 

Του Διαμαντή Μπασαντή Είναι όμορφα σου λέω, άμα χαράζει στο Αιγαίο... (φωτ. Εν Άνδρω). Η συζήτηση με τον Θανάση πολύωρη και χαλαρή: άλλοτε περιπαικτική, κάπου ενδοσκοπική, κάποτε αναλυτική. Για την Άνδρο του χειμώνα. Για την Άνδρο των άδειων δρόμων. Για την Άνδρο της μοναξιάς. Για την Άνδρο των λίγων παιδιών και του παλιού ξεχαρβαλωμένου σχολείου. Για την Άνδρο των κλειδαμπαρωμένων σπιτιών. Για την Άνδρο αυτών «που μένουν και περιμένουν»…

Το μεγαλύτερο φεγγάρι εδώ και πολλά χρόνια πάνω από την Άνδρο, πάνω από το Αιγαίο, πάνω από την ζωή μας. Το επόμενο θα είναι το 2034. Ποιοι θα ζουν τότε για να το ξαναδούν; Ας το δούμε απόψε. Μια στιγμή στην αιωνιότητα της μικρής ζωης μας. Έστω κι αν τα σύρματα του δρομου επιχειρούν να το φυλακίσουν... (φωτ. Εν Άνδρω).  Η λαμπερή μοναδική αποψινή πανσέληνος μ ένα τεράστιο supermoon, φώτισε και ολόκληρη την Άνδρο και την έκανε πιο όμορφη μέσα στο χειμωνιάτικο συννεφιασμένο βράδυ της…

Του Διαμαντή Μπασαντή Ο Έντυ και ο Μάριος ποζάροντας, ο ένας εξουθενομένος και ο άλλος γελαστός, σε μια από τις δύσκολες ανηφόρες στον φακό του Δημήτρη Αντωνέλλου Ήταν λίγο μετά τον αγώνα όταν δύο νέοι με αθλητικά, λάμποντας ολόκληροι, μπήκαν στη Λιθοδομή στο Όρμο, όπου είχαμε στήσει το κέντρο ενημέρωσης των αναγνωστών μας. Από εκεί περιγράψαμε την εκκίνηση, τον τερματισμό και την απονομή του αγώνα. Κι εκεί περιμέναμε και την ενημέρωση από τους ανταποκριτές/συνεργάτες μας στα διάφορα μονοπάτια της Άνδρου. Όπως καθόμαστε βλέπουμε τους δύο νέου να πλησίαζουν στο τραπέζι που καθόταν ο πρώην δήμαρχος Γιάννης Γλυνός. 

Του Διαμαντή Μπασαντή   Μιλάγαμε με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στην υπέροχη βεράντα του. Πρωινό Σαββάτου. Κάποια στιγμή μπροστά μας πέρναγε το Andros με τον καπετάν-Γιώργη Κολίτσα. Θυμήθηκα το πρωινό της Αγίας Μαρίνας στο Απροβάτου που χαιρέταγε μόνος του από μακριά το πανηγύρι του χωριού του. Τον είχαμε πάρει τηλέφωνο τότε και σφύριξε πάλι. Σταμάτησα τη συζήτηση με τον Βαγγέλη και πήρα τον καπετάν-Γιώργη τηλέφωνο: -        «Σήμερα δεν έχει εκκλησιά που να γιορτάζει στην Άνδρο για να σφυρίξεις;» Τον ρώτησα. «Σε βλέπω ψηλά πάνω από την Πλάκα να περνάς...» Ξαφνιάστηκε. Ήταν του Σωτήρος. Μεγάλη γιορτή. Θυμάμαι μικρός με πήγε ένα αξέχαστο καλοκαίρι η θεία Ειρήνη στο κτήμα του Καμπάνη στα Λειβάδια. Ήταν η μέρα που λειτουργούσαν την εκκλησία του κτήματος και άνοιγαν το σπίτι. Μικρές νοσταλγικές μισοξεχασμένες ιστορίες… Ενθουσιάστηκε ο καπετάν-Γιώργης, που τον βλέπαμε, ήταν και η μέρα σημαντική, πήγε στην «μπουρού» και άρχισε να σφυρίζει! Τον γράψαμε σε βίντεο. Πήρα και 2-3 φωτογραφίες...  Το πλοίο σφυρίζει και πάει... (βιντεο Εν Άνδρω) Και κάθησα και σκεφτόμουν: όσες φορές και αν ακούω αυτό το μοναχικό σφύριγμα του πλοίου που περνά πάντα θα με συγκινεί το ίδιο. Μου θυμίζει τον πατέρα μου. Μου θυμίζει την ζωή της Άνδρου. Μου θυμίζει τον μακρινό αποχαιρετισμό εκείνων που φεύγουν κι εκείνων που μένουν. Το παράξενο ήταν πως ενθουσιάστηκε και ο Βαγγέλης δίπλα μου με το δυνατό σφύριγμα του πλοίου. Χαμογελάσαμε. Αποχαιρετίσαμε τον καπετάνιο που συνέχιζε. Αργά το απόγεμα ανέβασα το βίντεο: κάτι σαν ενθύμιο, μέρα που ήταν σήμερα…

  Θαλασσοκόρακας, θαλασσοπούλι της κατηγορίας των κορμοράνων, στα Γιάλια... Σαββατοκύριακο. Ζέστη. Λες να πας για ένα πρωινό μπάνιο στην κοντινή παραλία, που αυτό τον καιρό είναι πολυσύχναστη. Ευτυχώς όμως το πρωί είναι λίγος ο κόσμος. Καμιά ώρα μετά καθώς φεύγεις πέφτεις πάνω στον Πέτρο. Καλημεριζόμαστε. Λέτε διάφορα. Και ξαφνικά καθώς κοιτάμε την θάλασσα βλέπω τον Πέτρο να ενθουσιάζεται: Κοιτώ και δεν χορταίνω. Ο κορμοράνος άνετος και ωραίος: χαζεύει, ξύνεται. Κοιτά γύρω-γύρω. Κοιτά την θάλασσα. Και μετά μένει σαν πέτρινο άγαλμα πάνω στο βράχο. Το πουλί είναι στις ίδιες αποχρώσεις με τα βράχια της ακτής. Βγάζω βιαστικά την φωτογραφική μηχανή και ζουμάρω στον υπέροχο θαλασσοκόρακα:    -        Με την ησυχία σου, λέει ο Πέτρος. Θα μείνει ώρα. Δεν βλέπεις πόσο εξοικειωμένος είναι με τους ανθρώπους. Πόσο κοντά τους είναι χωρίς να φοβάται… Άνετοq o θαλασσοκόρακας καθώς περνά κοντά του η κοπέλα, η οποία δεν τον έχει αντιληφθεί... Το βλέπω. Κι αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες. Κάποια στιγμή μια ωραία κοπέλα περνά μπροστά του και μπροστά από τον φακό. Την κοιτά ατάραχος. Ο Πέτρος δίπλα κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Κι εγώ συνεχίζω να φωτογραφίζω για μια ακόμα φορά κορμοράνο-μοντέλο που ποζάρει άνετος στον τηλεφακό!… Η αιωνιότητα σε μια στιγμή. Ιούλιος στην Άνδρο... Γιάλια,  Άνδρος. Πρωινό Ιουλίου 2016. Μια στιγμή καλοκαιρινής αιωνιότητας… «Εν Άνδρω»

Το "Andros" τη στιγμή που περνά μπροστά από το Απροβάτου σφυρίζοντας... (φωτο: Εν Άνδρω). Στην ταβέρνα «Μπαλκόνι του Αιγαίου» στο Απροβάτου με τον Βαγγέλη Κολίτσα και τον γαμπρό του. Πίναμε καφέ το πρωινό της Κυριακής: ανήμερα της Αγίας Μαρίνας. Μπροστά το Αιγαίο λαμπερό. Ξάφνου ακούστηκε σφύριγμα πλοίου. Γυρνώ ξαφνιασμένος. Μπροστά από το Απροβάτου περνούσε το “Andros” τραβώντας για Τήνο. Μακριά στον ορίζοντα φαινόταν το Αικατερίνη να πηγαίνει για το ίδιο προορισμό.

Χώρα, Δευτέρα μεσημέρι. (φωτο: Εν Άνδρω). Δευτέρα μεσημέρι στην αγορά της Χώρας. Αρκετός κόσμος. Καλοκαίρι πια. Τα σχολεία έκλεισαν οι παραθεριστές και οι εξ Αθηνών ανδριώτες μάλλον έφτασαν σιγά-σιγά. Ίσως και κάποιο γκρουπ. Κι έτσι η αγορά είχε κόσμο…

Της Κατερίνας Ρεμούνδου   Κυριακή βράδυ με μπουνάτσα. Κι ένα ολόγιομο φεγγάρι να σουλατσάρει πάνω από το νησί... (Φωτο: Εν Άνδρω).   Μετά από 37 χρόνια εργασίας - από τα οποία τα 25 στο marketing και τη διαφήμιση - ξέρω καλά ότι για την επιτυχημένη πορεία ενός προϊόντος ή υπηρεσίας πρέπει να γνωρίζω σε ποια αγορά απευθύνομαι. Ποιοι χρειάζονται το προϊόν ή την υπηρεσία που προσφέρω.....