Του Διαμαντή Μπασαντή Ζήτω το πρωτογενές πλεόνασμα! Αυτό αναφωνούν Βερολίνο και Βρυξέλες! Αυτό αναφωνεί η ελληνική κυβέρνηση! Αυτό αναφωνούν και τα ελληνικά ΜΜΕ. Βέβαια κάποιοι αιρετικοί λένε να περιμένουμε ως τις εκλογές πριν πετάξουμε την σκούφια μας. Αλλά εμείς κάργα ευρωπαϊστές ακούμε μόνο Ντόυτσε Βέλλε, όπως παλιά!

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Μεγάλη Παρασκευή. Ορόσημο της ανθισμένης γης. Ανάμεσα στον Απρίλη και στη θάλασσα. Ανάμεσα στην λογοτεχνία και στην νοτισμένη γη. Ορόσημο στα όρια της ατομικής και της συλλογικής μνήμης. Ανάμεσα στη χριστιανική παράδοση και στη μυθολογία.

Του Διαμαντή Μπασαντή "Το κείμενο αυτό άρχισε ως μια περιδιάβαση στην Άνδρο και κατέληξε ως περιδιάβαση στην κοινωνία της Άνδρου. Άρχισε ως μια περιγραφή των ημερών και κατέληξε ως μια διαδρομή αυτογνωσίας. Άρεσε σε πολλούς. Με σταμάτησαν αρκετοί και το συζήτησαν μαζί μου. Η κουβέντα με τον Δημητρη Χ. με έπεισε να ξαναγράψω κάποια μέρη. Είδα πως άξιζε τον κόπο γι΄ αυτό και επανέρχομαι..." Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα μοιάζει διαφορετική. Μπορεί τα πλοία να έρχονται γεμάτα, όμως το κλίμα είναι θαμπό. Θες ο καιρός που είναι μέρα παρά μέρα άλλοτε σκυθρωπός, άλλοτε βροχερός και λίγες στιγμές χαλαρός. Θες ότι οι άνθρωποι είναι φορτωμένοι με τα οικονομικά και μπερδεμένοι με τα κοινωνικά. Θες γιατί οι ανοιξιάτικες εκλογές επηρεάζουν το κλίμα. Έφτασε Πάσχα και τα μαγαζιά είναι μισοάδεια ή άδεια και οι καταστηματάρχες σε ένταση.

Του Διαμαντή Μπασαντή Με κάλεσε για φαγητό το Σάββατο: "Έλα να μην τρώω μόνος μου". Του αντέτεινα πως θα πήγαινα την επομένη, Κυριακή 23/3, γιατί θα του πήγαινα και το αφιέρωμα της Real News. Η απάντηση του γελαστή: «Α! Φέρτο να δω τι γράφει ο Χατζηνικολάου. Είχε έρθει με την γυναίκα του». Την Κυριακή οι εφημερίδες έρχονται στη Χώρα γύρω στις 12. Δώδεκα παρά πέντε πήγα με το αυτοκίνητο σε ένα περίπτερο. Ζήτησα την RealNews. Η απάντηση κάθετη: «Δεν παρήγγειλες, δεν έχει εφημερίδα. Και οι 30 είναι παραγγελία». Απόρησα. Έφυγα για το επόμενο περίπτερο. Κι εκεί η ίδια απάντηση:  «Μόλις έδωσα 20 που ήταν παραγγελία». Αγχώθηκα. Πήρα τηλέφωνο ένα άλλο. Η απάντηση: «Άσε γίνεται χαμός και δεν έχεις παραγγείλει». Μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα σφαίρα για τον Νειμποριό. Η απάντηση εκεί ανακουφιστική. "Έχουν μείνει δύο πάρε την μία".

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Υπάρχουν χρέη και χρέη. Υπάρχουν οικονομικά χρέη. Υπάρχουν ηθικά χρέη. Αν σκεφτείς καλά η ζωή είναι γεμάτη χρέη. Αν σκεφτείς καλύτερα θα διαπιστώσεις πως ορισμένοι «μεγάλοι» και «ωραίοι» καθαρίζουν πιο εύκολα με τα χρέη… Για τα οικονομικά χρέη ασκούνται πιέσεις, εξαναγκασμοί και κυρώσεις. Για τα ηθικά χρέη μας πιέζει ο εαυτός μας. Ενίοτε και οι σχέσεις μας με τους άλλους. Για τα οικονομικά χρέη μιλούν όλοι. Για τα ηθικά μιλούν κυρίως οι πολιτικοί και οι ηθικολόγοι. Γιατί θεωρούν πως δεν τους αφορούν… Υπάρχουν χρέη και χρέη. Χρέη που παραγράφηκαν, χρέη που ανανεώθηκαν. Χρέη που ακυρώθηκαν, χρέη που αυξήθηκαν. Χρέη που βάρυναν, χρέη που αλάφρωσαν.

Του Διαμαντή Μπασαντή Κανείς δεν περίμενε πως η ανάβαση στο μοναστήρι της Παναχράντου από την Λέσχη Ανάγνωσης Άνδρου θα προσέλκυε τόσους φίλους της πεζοπορίας. Υπάρχει η εντύπωση πως οι άνθρωποι που διαβάζουν δεν περπατάνε πολύ. Από ότι αποδείχθηκε αυτό δεν συμβαίνει. Τουλάχιστον στην Άνδρο. Στο πρωινό ραντεβού (9.00, Σάββάτο 22/2/2013) προσήλθαν 25  ετοιμοπόδαροι (κατά το ετοιμοπόλεμοι) περιπατητές! Όλες οι ηλικίες. Από 15  μέχρι 60 και πλέον χρονών. Και όλοι οργανωμένοι. Από φωτογραφικές μηχανές μέχρι εκδρομικά παπούτσια και παντελόνια. Επικεφαλής ο Νίκος Βασιλόπουλος, που θα έκανε και τη σχετική ξενάγηση στο «γεφύρι της στοιχειωμένης».

Του Διαμαντή Μπασαντή Πρώτη φορά που βρέθηκα σε αεροδρόμιο ήταν για να αποχαιρετίσω έναν φίλο της εφηβείας που έφευγε για σπουδές στο Μοντρεάλ. Ήταν στο ανατολικό αεροδρόμιο. Όλα γύρω μοντέρνα και αστραφτερά. Και ο κλασικός εξώστης από όπου χαιρετάγαμε το αεροπλάνο που έφευγε. Όλα θύμιζαν ελληνική ταινία. Ήταν η εποχή του ασπρόμαυρου. Δεύτερη φορά ήταν στο δυτικό αεροδρόμιο. Θα πήγαινα στα Γιάννενα. Έφτασα αγχωμένος. Οι ανακοινώσεις θορυβώδεις. Οι άνθρωποι λίγοι και χαλαροί. Τέλειωνε η εποχή του ασπρόμαυρου…

Του Διαμαντή Μπασαντή   Το πρώτο σημάδι της μεγάλης παράδοσης το είδα πριν πολλά χρόνια σε ένα από τα πατρογονικά των Εμπειρίκων, που σώζωνται στην Άνδρο. Στις εντοιχισμένες μαρμάρινες πινακίδες κατασκευής και ανακατασκευής του σπιτιού στη Ρίβα υπάρχουν δύο χρονολογίες συσχετίζονταν άμεσα με δύο από τις σημαντικές στιγμές της ελληνικής ναυτικής ιστορίας κατά τον 19ο αιώνα. Η πρώτη το 1817, δύο χρόνια μετά το τέλος των ναπολεοντείων πολέμων στην Ευρώπη και τέσσερα χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821. Η δεύτερη το 1889, τα ιστιοφόρα ολοκλήρωναν τον κύκλο τους και τα πρώτα ατμόπλοια των Εμπειρίκων διέσχιζαν τις θάλασσες. Το δεύτερο σημάδι πηγαίνει πίσω στην πρώιμη παιδική μου ηλικία. Ένα πρωινό, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1960 νομίζω, ο ναυτικός πατέρας μου με ξενάγησε ώρες στο υπερωκεάνιο «Βασίλισσα Φρειδερίκη» που ήταν δρομολογημένο στη γραμμή Πειραιά-Νέα Υόρκη. Η ξενάγηση εκείνη μου έχει αφήσει μια σπουδαία ανάμνηση από εκείνο το μεγάλο και υπέροχο πλοίο με τα δύο επιβλητικά φουγάρα και τα απέραντα καταστρώματα έμεινε έκτοτε χαραγμένη στη μνήμη μου. Οι παραπάνω εικόνες ξαναήρθαν στη σκέψη μου καθώς κοίταγα πριν αρκετό καιρό ξανά δύο λευκώματα, που έχω στην βιβλιοθήκη μου, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει πριν αρκετά χρόνια, εν τούτοις, όμως, εξακολουθούν να συγκινούν όσους κάποτε ονειρευτήκαμε τα καράβια να φεύγουν από τα λιμάνια σαν δυνατότητα ελευθερίας και περιπέτειας, σαν μέσο διαφυγής και επικοινωνίας, πέρα από τα όρια του ορίζοντα. Μπορεί οι πατεράδες μας να συνδέσανε με τα καράβια τη ζωή τους, όμως εμείς απλώσαμε στα ξάρτια και στα καταστρώματα τους όνειρα μιας ανεπανάληπτης ηλικίας.

 Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο στο καράβι. Μια ακόμα επιστροφή στο νησί. Το πλοίο γεμάτο γνώριμες μορφές. Όταν τον χειμώνα το νησί μένει με ένα καράβι αρχίζουν τα δύσκολα. Αλλά έχει και τα καλά του. Γιατί τα σαλόνια γίνονται μια μεγάλη τραπεζαρία του νησιού. Και όλοι γύρω γνωστοί. Οι τακτικοί και οι μόνιμοι. Όλοι πάνε κι έρχονται. Όλο το πλοίο μια γειτονιά. Μια γειτονιά που αρχίζει από το Γαύριο περνά από την Χώρα και φτάνει μέχρι το Κόρθι. Την περασμένη φορά ξεχαστήκαμε με την κουβέντα με τους φίλους από το Γαύριο και κοντέψαμε να πάμε Τήνο. Αυτή τη φορά μπερδεύτηκαν οι άγκυρες και νομίζαμε πως θα μέναμε στη Ραφήνα. Όμως με μια μικρή καθυστέρηση ξέμπλεξαν και φύγαμε.