Επιμέλεια: Νίκος Γιαννής Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Του Διαμαντή Μπασαντή Αργάμιση και βάλε στον πεζόδρομο του Όρμου Αν υπάρχει ένα μέρος στην Άνδρο που είναι η χαρά των παιδιών αυτό είναι το Κόρθι. Συγκεκριμένα ο Όρμος Κορθίου. Ο μικρός πεζόδρομος του φαντάζει ένας τεράστιος παιδικός διάδρομος για ποδηλατοδρομίες. Και η κατάληξη του, η πλατεία μπροστά στο σχολείο, ένας ατέλειωτος παιδότοπος. Βλέπετε οι μεγάλοι έχουν «μεταναστεύσει» προ πολλού στην παραλία αφήνοντας ελεύθερο τον ασφαλή πεζόδρομο και την πλατεία στους μπόμπιρες.

Του Διαμαντή Μπασαντή Άνδρος δεν είναι μόνο η Χώρα. Άνδρος είναι και το Γαύριο και το Κόρθι. Άνδρος είναι και τα ξεχασμένα χωριά που αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους με τα τοπικά πανηγύρια. Γίνονται λοιπόν και αλλού εκδηλώσεις. Και θα έπρεπε να επαναλαμβάνονται μερικές και σε άλλα μέρη. Μιλώ εδώ με την εμπειρία της έκδοσης ενός μεγάλου αφιερώματος για την Άνδρο που παρουσιάσαμε μέχρι στιγμης στο Γαύριο και στο Κόρθι. Την εμπειρία και τις σκέψεις από αυτή τη διαδρομή καταγράψαμε και μεταφέρουμε και σε εσάς εδώ.

Του καπετάν Δημήτρη Ασλάνογλου Χώρα Άνδρου Κωνσταντινούπολη - πίνακας Χ. Αθανασιάδη, έκθεση Κυδωνιέως Δεν πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία φορά, που είχαμε ταξιδέψει στο Βόσπορο. Όμως κάθε φορά, μοιάζει σαν νάναι πρώτη φορά. Είναι γιατί ποτέ δεν χορταίνεις, ν’ αρμενίζεις τη ματιά σου στο τρούλο της Αγιάς Σοφιάς. Και ποτέ δεν κουράζεσαι με το νου σου, να διαβαίνεις τα απομεινάρια ενός τείχους, που έμελλε να πορθηθεί, μέσα από μιά κερκόπορτα αφύλακτη, αλλά και μολυσμένη με την κατάρα κάποιας προδοσίας, που της σάπισε τα μάνταλα και την έριξε φαρδιά πλατιά τα χέρια ενός εχθρού άξεστου και σαθρού.

Του Διαμαντή Μπασαντή "Με τα χρόνια καράβια, άνθρωποι και λιμάνια δένονται περίεργα...   Κάθε πλοίο έχει τη δική του προσωπικότητα. Του τη δίνουν οι άνθρωποι του. Με τα χρόνια πλοία, πληρώματα και νησιά δένονται μεταξύ τους και αποκτούν μια παράξενη οικειότητ Το τελευταίο ρεμέτζο (βίντεο)α. Και με τον καιρό νοιώθουμε πια τους ανθρώπους των καραβιών δικούς μας ανθρώπους..."  (από την ανάρτηση: "Το τελευταίο ταξίδι" της ιστοσελίδας "εν Άνδρω").

(α) Από το αρχείο του Εν Άνδρω. Πρώτη δημοσίευση 20/6/2014. Το τέλος του ταξιδιού Του Διαμ. Μπασαντή Η φωτογραφία δείχνει το πλοίο “Πηνελόπη Α.” να φεύγει με ρυμουλκό από το λιμάνι της Ραφήνας. Ήταν δεμένο και ξεχασμένο εννέα ολόκληρους μήνες στην άκρη του. Κάθε φορά που έφτανα εκεί και το έβλεπα με κυρίευε θλίψη. Πόσα ταξίδια έκαναν μαζί του για Άνδρο; Πόσα χρόνια με πήγε και με έφερε στο πατρικό νησί; Πόσες μνήμες δεν έχω πάνω του; Πόσες ώρες πέρασα στην γέφυρα όλα αυτά τα χρόνια με τον καπετάν Κώστα Βελαλόπουλο συζητώντας για τόσα και τόσα πράγματα;

Του Διαμαντή Μπασαντή Το Aqua Jewel αναχωρεί από το Γαύριο -      Τι μου λες εμένα για φουρτούνες στα πέλαγα; Έχουν δει φουρτούνα στο Γαύριο; Μουρμουρίζει ο καπετάν Τάσος... Κουβεντιάζω στη γέφυρα του SuperFerry ΙΙ με τον καπετάν Τάσο Τρέσσο μια παλιά τρελή περιπέτεια μας με το "Aqua" στο Γαύριο και γελάμε. Νυχτερινή πλεύση για Ραφήνα με μπουνάτσα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γιώργος Ρούβαλης Ναύπλιο (Ο Γιώργος Ρούβαλης ήταν καθηγητής Ιστορίας στο Μεξικό, στέλεχος της Κομισιόν στις Βρυξέλες και σήμερα μεταφραστής λογοτεχνίας από τα ισπανικά. Διαβάζοντας μας παρακινήθηκς κι έστειλε τις δικές του διαδρομές στα λιμάνια του κόσμου. Να που δεν φτάνουν σε λιμάνια μόνο οι ναυτικοί, αλλά και οι καθηγητές Ιστορίας με ενδιαφέροντα αποτελέσματα όπως θα δείτε. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας διαδρομές - αφήστε μήνυμα στ facebook).           Μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα. Απ’ το παράθυρό μου είχα την ανυπέρβλητη θέα του Αργολικού Κόλπου, στο λιμάνι του Ναυπλίου, κλειστή και ήρεμη λιμνοθάλασσα με το γραφικό Μπούρτζι και το κάστρο του καταμεσής. Η γαλανή αυτή θέα γλύκανε τη ματιά μου για πάντα. Το σούρουπο, με τον ήλιο να δύει στ’ αριστερά μου, πίσω απ’ τα βουνά της Αρκαδίας, αντίκριζα τις βάρκες του γρι-γρί ν’ ακολουθούν φορτωμένες τα πυροφάνια τους το καΐκι μ’ ένα πλήθος κίτρινα δίχτυα. Οι μηχανές τους έσκιζαν ρυθμικά τη γαλήνη του ήσυχου λιμανιού.

Του Διαμαντή Μπασαντή Με το που φτάνεις στο καταπέλτη έφτασες... Παράξενο, με το που μπαίνω στο Superferry, στη Ραφήνα, είμαι στην Άνδρο. Ή, μάλλον δεν είναι παράξενο, γιατί σε υποδέχονται στον καταπέλτη ο Θανάσης, από την Κατάκοιλο (ρε τι έπαθα είχα γράψει από Γαύριο και με περίμενε στο καταπέλτη) και ο Παλαιοκρασσάς, από τις Στενιές. Άρχιζουν οι ειδήσεις του νησιού. Αν πας από την εισόδο των πεζών θα βρεις τον Πέτρο και τον Σπύρο, ραφηναίους -ανδριώτες! Μπορείς να πεις και τα της Άνδρου και τα της Ραφήνας - δύο σε ένα!